جايگاه و نقش تزكيه در گفتمان‌هاي تربيتي (گفتمان سعادت، گفتمان سلامت، گفتمان رياضت و گفتمان قرآني)

هدف از انجام اين پژوهش بررسي جايگاه و نقش تزكيه در سه گفتمان تربيتي سعادت، رياضت و سلامت و مقايسه آن با گفتمان تربيتي قرآني است. روش پژوهش كيفي از نوع تحليلي استنباطي و تحليل تطبيقي است. جامعه تحليلي كليه كتاب ها، اسناد و پايگاه هاي تربيتي مرتبط با موضوع تزكيه و گفتمان سازي بوده كه به طور هدفمند از اين جامعه بخش هايي كه مولفه هاي پژوهشي را پوشش مي داده است فيش برداري و به طور عميق مورد مطالعه قرار گرفته است. همزمان با جمع آوري داده ها، اطلاعات جمع آوري شده به طور مستمر و پيوسته مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي حاصل حاكي از اين است كه در هر سه گفتمان، تزكيه از جايگاهي رفيع برخوردار است. در گفتمان سعادت فرايند تربيت دو بخشي است: بخشي از آن تزكيه و بخش ديگر آن تعليم است. جايگاه و نقش تزكيه در فرايند تربيت هم ارز تعليم است. در گفتمان سلامت، تزكيه همه فرايند تربيت است و نقش و جايگاه آن بي بديل و بي نظير است. در گفتمان رياضت، تعليم در فرايند تربيت جايگاهي ندارد. زيرا اين ديدگاه معتقد است تزكيه معرفت آفرين است و نيازي به تعليم نيست. در اين گفتمان (رياضت) فرايند تربيت دو بخشي است: بخشي از آن تزكيه و بخش ديگر تحليه است. تزكيه هم شرط لازم براي تحقق تحليه است و هم شرط لازم براي تحقق هدف تربيت. در گفتمان تربيتي قرآن، فرايند تربيت دو بخش دارد: تعليم و تزكيه. گفتمان تربيتي قرآن با گفتمان رياضت و گفتمان سلامت مخالف و به گفتمان سعادت بسيار نزديك است. و نهايتاً اين كه در آموزش و پرورش رسمي تزكيه بايد جايگاهي هم ارز آموزش داشته باشد و متناسب با آن برنامه هاي لازم تدارك ديده شود.