اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي از منظر اسلام و روان‌شناسي بر بهزيستي روان‌شناختي

پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي(از منظر اسلام و روان شناسي) بر بهزيستي روان شناختي در گروهي از دانشجويان دختر انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي به صورت پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانشجويان دختر موسسه آموزش عالي غدير شيراز تشكيل مي داد. مشاركت كنندگان شامل 62 نفر دختر دانشجو(دو گروه كلاسي) از اين مؤسسه بود كه هر كلاس به شيوه گمارش تصادفي به يكي از دو گروه آزمايش و كنترل تخصيص يافت. اين افراد پرسش نامه بهزيستي روان شناختي(ريف، 1995) را به عنوان پيش آزمون و پس آزمون تكميل كردند. به منظور تعيين روايي از همبستگي نمره هر سؤال با نمره كل خرده مقياس مربوطه استفاده شد و ضرايب همبستگي داراي دامنه اي از 0/46 تا 0/74 بود و همگي در سطح 0/01 معنادار بودند. پايايي ابزار براساس ضريب آلفاي كرونباخ معادل 0/79 محاسبه شد. در اين مطالعه مهارت هاي زندگي(از منظر اسلام و روان شناسي) طي 12 جلسه به گروه آزمايش، آموزش داده شد، اما گروه كنترل هيچ برنامه آموزشي را دريافت نكرد. يافته هاي حاصل از تحليل كوواريانس چند متغيري نشان داد كه ميانگين نمره هاي بهزيستي روان شناختي گروه آزمايش به طور معنا داري افزايش يافته است، بدين معني كه آموزش مهارت هاي زندگي(از منظر اسلام و روان شناسي) موجب بهبود وضعيت بهزيستي روان شناختي در دانشجويان دختر گرديد.