تأثير ابعاد حمايت اجتماعي بر اميدواري و احساس تنهايي در بيماران مبتلا به سرطان پستان

پيش زمينه و هدف: تنهايي از نگراني هاي عمده رواني اجتماعي در مبتلايان به سرطان است. تشخيص، درمان حاد و عوارض سرطان پستان منجر به احساس تنهايي مي شود. اميد، فاكتوري اساسي در زندگي بيماران سرطاني است. اميد واقع بينانه، احساسي با آگاهي از مشكل، عاملي مهم براي مقابله با مشكلات بيمار با شيوه اي كارآمد است. حمايت اجتماعي از جنبه هاي مهم مراقبت مدرن از سرطان است و نقش عمده اي در تطابق با بيماري هاي مزمن و جدي، چون سرطان دارد. هدف اين مطالعه بررسي تأثير ابعاد حمايت اجتماعي بر اميدواري و احساس تنهايي در بيماران مبتلا به سرطان پستان است. مواد و روش ها: روش مطالعه توصيفي همبستگي بود. 100 نفر از بيماران مبتلا به سرطان پستان به طور تصادفي ساده انتخاب و وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه هاي GHQ، اميدواري ميلر، احساس تنهايي UCLA و حمايت اجتماعي ساراسون جمع آوري گرديد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون مورد تجزيه وتحليل قرارگرفته اند. يافته ها: حمايت اجتماعي با اميدواري، رابطه مثبت ( r =0.88) و با تنهايي رابطه منفي (0.91 = r)دارد. بين اميدواري و تنهايي رابطه منفي يافت شد (-0.93 =r) (0.05 P). بحث و نتيجه گيري: يافته ها حاكي از اين بود كه حمايت اجتماعي بر اميدواري و احساس تنهايي تأثير دارد. برنامه ريزي در جهت حمايت اجتماعي از بيماران با سرطان پستان به منظور التيام مشكلات رواني همچون تنهايي و نااميدي به منظور افزايش كيفيت زندگي بيماران بايد در نظر گرفته شود.