رابطه ميان بهره هوشي با هوش فرهنگي و خودنظارتي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بيرجند

زمينه و هدف: بهره هوشي، هوش فرهنگي و خودنظارتي از مؤلّفه هاي مهم و تأثيرگذار بر فرآيند ياددهي و يادگيري دانشجويان مي باشد؛ بر اين اساس، اين مطالعه به بررسي رابطه ميان بهره هوشي با هوش فرهنگي و خودنظارتي در دانشجويان پرداخت. روش تحقيق: در يك مطالعه مقطعي از نوع توصيفي همبستگي، تعداد 171 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بيرجند به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي مورد بررسي قرار گرفتند. براي ارزيابي بهره هوشي، هوش فرهنگي و خودنظارتي به ترتيب از آزمون هاي استاندارد آر بي كتل مقياس سوم، هوش فرهنگي Earley Ang و خودنظارتي Snyder استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي همبستگي پيرسون و آزمون تي مستقل در سطح معني داري 05/0 P استفاده شد. يافته ها: ميانگين نمره هاي ضريب هوشي، هوش فرهنگي و خودنظارتي شركت كنندگان در مطالعه به ترتيب برابر با: 44/10 ±106 و 31/17 ±73/85 و 20/3 ±35/12 بود. نمره هوش فرهنگي در بين دو جنس، تفاوت قابل ملاحظه اي نشان نداد. رابطه مثبت و معني داري بين ميانگين نمره هوش فرهنگي و خودنظارتي مشاهده گرديد (000/0 P، 37/0=R)؛ ولي بين نمره هوش فرهنگي و ضريب هوشي و همچنين بين نمره خودنظارتي و ضريب هوشي ارتباط معني داري مشاهده نگرديد. نتيجه گيري: با توجه به وضعيت نامطلوب نمره هوش فرهنگي و البته اكتسابي بودن بخش قابل توجهي از مهارت ها و قابليت هاي آن، پيشنهاد مي گردد برنامه هاي آموزشي و فرهنگي ويژه اي براي تقويت هوش فرهنگي در نظر گرفته شود.