مقايسه ميزان تاب‌آوري‌، اهمال‌كاري‌، استرس و فرسودگي شغلي در پرستاران بخش‌هاي روانپزشكي و غير روانپزشكي

مقدمه:پرستاران شاغل در بخش هاي روانپزشكي به دليل شرايط خاص ناشي از محيط كار و بيماران ممكن است بيشتر در معرض فرسودگي شغلي و به خطر افتادن سلامت عمومي قرار گيرند. اما اين موضوع حائز اهميت است كه تنها پرستاران بخش روانپزشكي در معرض اين خطر قرار دارند يا خير؟ هدف: هدف پژوهش حاضر مقايسه ميزان تاب آوري ، اهمال كاري ، استرس و فرسودگي شغلي و رابطه بين آنها در پرستاران بخش هاي روانپزشكي و غير روانپزشكي است. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر علّي مقايسه اي از نوع پس رويدادي مي باشد. از ميان پرستاران شاغل در بيمارستان هاي شهر سنندج در سال 1394 از طريق نمونه گيري خوشه اي در دسترس 101 نفر از پرستاران (48 نفري در بخش هاي روانپزشكي و 53 نفري در بخش هاي غير روانپزشكي) انتخاب شدند. چهار پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون (2002)، استرس شغلي گري و اندرسون (1981)، فرسودگي شغلي ماسلاچ (1993) و پرسشنامه اهمال كاري لي (1986) براي جمع آوري داد ه ها استفاده شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل واريانس چند راهه مانوا (تحليل واريانس چند متغيره) استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان دادند كه بين پرستاران بخش هاي روانپزشكي و غير روانپزشكي از نظر ميزان استرس شغلي و فرسودگي شغلي تفاوت معناداري وجود دارد (0/05 ge;P)؛ اما از نظر تاب آوري و اهمال كاري شغلي تفاوت معناداري يافت نشد . محاسبه ضريب همبستگي ارتباط مستقيم هركدام از متغيرهاي استرس شغلي(0/45)، اهمال كاري (0/32) و فرسودگي شغلي (0/21) را با متغير تاب آوري نشان داد. همچنين مجذور همبستگي چندگانه ي متغير تاب آوري برابر (0/73) بود. به عبارت ديگر؛ متغيرهاي استرس شغلي، اهمال كاري و فرسودگي شغلي روي هم 73% از تغييرات متغير تاب آوري را تبيين مي كنند. نتيجه گيري: به منظور افزايش تاب آوري پرستاران دانش افزايي آنان در زمينه استرس و فرسودگي شغلي، تهيه طرح هاي آموزشي شامل انعطاف پذيري، خستگي ناپذيري، خودشناسي و نوع دوستي كه از مؤلفه هاي تاب آوري است، در تمامي بخش ها و مديران پرستاري ضروري است.