بررسي شيوع اهمال‌كاري سازماني و عوامل فردي و شغلي مرتبط با آن، در كاركنان پرستاري و مامايي

مقدمه: اهمال كاري به عنوان يكي از بزرگ ترين موانع كارايي نيروي انساني، نقش مهمي در كاهش عملكرد، بهره وري و سلامت كاركنان و سازمان دارد. هرگونه اهمال كاري در بيمارستان ها مي تواند عوارض جبران نا پذيري براي بيماران به دنبال داشته باشد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين شيوع اهمال كاري و ارتباط آن با ويژگي هاي فردي و شغلي كاركنان پرستاري و مامايي انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصيفي و مقطعي است كه در زمستان(1392) در بيمارستان هاي تأمين اجتماعي استان اصفهان انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل كاركنان پرستاري و مامايي (950 نفر) بود كه با استفاده از جدول مورگان (290 نفر) به روش تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه اطلاعات فردي و مقياس اهمال كاري سازماني جمع آوري شد. مقياس اهمال كاري شامل 25 گويه در سه زيرمقياس ناكارآمدي، تشويش ذهني و بيزاري از تكليف بودكه پايايي آن با ضريب آلفاي 0/892 در مطالعات قبل تأييد شده است. داده ها با آزمون هاي ضريب همبستگي، آناليز واريانس و تي مستقل در سطح معناداري 0/05 و با نرم افزار SPSS21 تحليل شدند. يافته ها: ميانگين نمرات اهمال كاري 12/99± 52/46 بود. بود. بيش از 70 درصد كاركنان اهمال كاري كم، و 5/1درصد اهمال كاري زياد داشتند. ميانگين نمرات مقياس اهمال كاري برحسب بيمارستان محل خدمت رابطه معناداري داشت(0/039=P). نمرات زير مقياس ناكارآمدي كاركنان پرستار مرد به طور معناداري بالاتر بود. اهمال كاري در كاركنان بخش هاي اورژانس، جراحي، رده شغلي ماما، كاركنان رسمي و كاركنان متأهل بالاتر بود اما عوامل شغلي و فردي با ميزان اهمال كاري ارتباط معناداري نداشت(0/05 P).نتيجه گيري: با توجه به حساسيت وظايف كاركنان پرستاري ومامايي، شناسايي، آموزش و مديريت مؤثركاركنان داراي اهمال كاري متوسط تا شديد پيشنهاد مي گردد.