بررسي اثربخشي اميد درماني گروهي بر شادكامي بيماران همودياليزي

پيش زمينه و هدف: بيماران تحت دياليز احتمالاً در معرض افسردگي و كاهش شادكامي قرار دارند كه اين امر به نوبه خود مي تواند محرك ترك ادامه مراحل درماني توسط آن ها باشد. در اين راستا اميد به آينده مي تواند مشوق خوبي براي اين بيماران باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعيين اثربخشي اميد درماني گروهي بر شادكامي بيماران همودياليزي طراحي شده است. مواد و روش كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده، در 46 بيمار همودياليزي مراجعه كننده به دو بيمارستان آموزشي يزد انجام شد. بعد از تخصيص تصادفي نمونه هاي منتخب با نمونه گيري آسان اوليه افراد واجد شرايط، برنامه آموزشي اميد درماني گروهي براي گروه مداخله طي 8 جلسه 90 دقيقه اي انجام شد ولي بيماران گروه كنترل تحت مراقبت روتين بخش قرار داشتند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسشنامه شادكامي آكسفورد بود. داده ها با ﺁزمون مجذوركاي و تي تست تحت نرم افزار SPSS تحليل شد. يافته ها: طبق نتايج، حدود سه چهارم افراد موردمطالعه مرد، متأهل و داراي تحصيلات زير ديپلم بودند. در ابتداي مطالعه تفاوت معني دار حيطه هاي مختلف شادكامي بين دو گروه مشاهده نگرديد (0.05 p) ولي پس از اميد درماني، نمره كل شادكامي گروه مداخله از ميانگين 72/ 12±05/ 55 به 24/ 9±28/ 66 افزايش يافت (0.05 p). نتايج نشان داد پس از مداخله، تغييرات نمره شادكامي در حيطه خلق مثبت معني دار نشده است (0.05 p) بحث و نتيجه گيري: اميد درماني گروهي سبب افزايش شادكامي در بيماران تحت دياليز در تمام حيطه ها به جز خلق مثبت شده است لذا نتايج مي تواند در برنامه ريزي مراقبت در بخش هاي مربوطه استفاده شود. بعلاوه احتمالاً ايجاد خلق مثبت در اين بيماران نياز به رويكردهاي ديگر يا مداخلات طويل المدت دارد. پيشنهاد مي گردد مطالعات مشابه با نمونه بزرگ تر براي تائيد يافته ها انجام گيرد.