وضعيت فواصل زماني اعزام بيماران ترومايي از صحنه تا بيمارستان در اورژانس پيش بيمارستاني تبريز – ايران

پيش زمينه و هدف: يكي از مهم ترين مفاهيم در اورژانس پيش بيمارستاني پاسخ و انتقال سريع بيماران ترومايي است. هدف از اين عمل ارائه مراقبت با كيفيت، كاهش آسيب و مرگ ومير در اورژانس مي باشد. شاخص هاي زماني متعددي بر فرآيند اعزام آمبولانس اثر دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسي فواصل زمان اعزام بيماران ترومايي از صحنه تا بيمارستان در اورژانس پيش بيمارستاني تبريز مي باشد. مواد و روش كار: در اين پژوهش توصيفي تمامي پرونده هاي مصدومان ترومايي تماس گيرنده با اورژانس 115 سال 1393 كه منجر به اعزام اورژانسي در شهر تبريز گرديده، موردبررسي قرار گرفت. براي دسترسي به اهداف پژوهش از چك ليست مشتمل بر مشخصات بيمار، وضعيت صحنه، وضعيت بيمار و فواصل زماني اعزام، استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده پس از وارد كردن در نسخه 16 نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: از مجموع كل 37002 مأموريت ثبت شده در طول يك سال در اورژانس، 5614 مورد مربوط به مصدومان ترومايي بود. 88/75 درصد مرد بودند و ميانگين سني مصدومان 71/17 ± 54/35 سال بود. 5/94 درصد از مصدومان، سطح هوشياري پايداري داشتند و هيچ بيماري در زمان انتقال در آمبولانس فوت نكرد. ميانگين زمان فعال سازي، پاسخ، حضور در صحنه و انتقال بيماران به بيمارستان به ترتيب 38/2، 07/10، 11/8 و 13/9 دقيقه بود. در اين مطالعه شايع ترين عامل تروماي بيماران حوادث ترافيكي (9/72 درصد) بوده و تروماي غير نافذ (6/85 درصد) بيشترين نوع تروما بود. ميانگين كل فواصل زماني از زمان تماس تا رساندن بيمار به بيمارستان 16/30 دقيقه بود. در اين پژوهش تفاوت معناداري بين ميانگين زمان فعال سازي با سطح هوشياري و مكانيسم آسيب و همچنين بين ميانگين زمان كل اعزام با سطح هوشياري، نوع تروما و مكانيسم آسيب ديده شد. بحث و نتيجه گيري: نتايج مشخص نمود در شهر تبريز حوادث ترافيكي در رأس علل تروما قرار دارد. درمجموع شاخص هاي زماني اعزام مناسب بود و پرسنل اورژانس در بيماران با وضعيت هوشياري پايين و تروماي نافذ سريع عمل كردند. زمان فعال سازي آمبولانس ها بالاتر به نظر مي رسد كه نياز به برنامه ريزي و اصلاح دارد.