اثربخشي مديريت استرس شناختي- رفتاري در ميزان فراواني حملات صرعي نوجوانان مبتلا به صرع

پيش زمينه و هدف: مشكلات هيجاني از مسائل رايج و آزاردهنده براي بيماران مبتلا به صرع است. علي رغم توجه روزافزون علم پزشكي به جنبه هاي عصب شناختي بيماري صرع، نيمرخ رواني و تأثيرات روان شناختي آن تقريباً ناشناخته مانده است. هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي تأثير مديريت استرس شناختي رفتاري در تعامل با نوع صرع بر ميزان فراواني حملات تشنجي در نوجوانان مبتلا به صرع است. مواد و روش كار: در اين مطالعه آزمايشي 40 بيمار مبتلا به صرع (20 بيمار مبتلا به صرع عمومي، 20 بيمار مبتلا به صرع كانوني) داراي پرونده در انجمن صرع تبريز با نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايشي جايگزين شدند. دامنه سني بيماران 14 تا 21 سال سن بود. براي به دست آوردن اطلاعات پايه، فراواني حملات تشنجات در بيماران دو ماه قبل از اجراي مداخله درماني جمع آوري شد (دامنه فراواني حملات در گروه موردمطالعه بين 3 تا 6 حمله بود). قبل از شروع اولين جلسه درماني بيماران پرسشنامه لويندا براي سنجش استرس، افسردگي و اضطراب را پاسخ دادند. سپس گروه آزمايش (10 بيمار مبتلا به صرع عمومي و 10 بيمار مبتلا به صرع كانوني) طي دو ماه تحت مداخله درماني مديريت استرس شناختيرفتاري قرار گرفت. جهت تحليل داده ها از SPSS21 و آمار توصيفي و استنباطي استفاده شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد اجراي مداخله درماني مديريت استرس شناختي رفتاري در بيماران مبتلا به صرع منجر به كاهش فراواني حملات تشنجي مي شود؛ اما در بين دو گروه مبتلا به صرع عمومي و كانوني نتايج معني دار آماري به دست نيامد. همچنين در اين پژوهش بين آشفتگي هيجاني و فراواني حملات تشنجي در بيماران مبتلا به صرع رابطه معني دار به دست آمد. نتيجه گيري: مداخلات روان شناختي منجر به كاهش فراواني حملات تشنجي در بيماران مبتلا به صرع مي شود. بنابراين مي تواند در كنار دارودرماني به منظور بهبود روند بيماري مورد استفاده قرار گيرد.