ارتباط احساس تنهايي با كيفيت خواب در سالمندان مقيم خانواده و سراي سالمندان شهر تبريز

پيش زمينه و هدف: كيفيت خواب پايين و احساس تنهايي در سالمندان با بسياري از مشكلات جسمي و رواني ارتباط داشته و سبب افزايش نياز به خدمات مراقبتي مي گردد. همچنين ممكن است محيط زندگي سالمندان نيز بر اين متغيرها تأثيرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعيين ارتباط احساس تنهايي و كيفيت خواب در سالمندان مقيم خانواده و سراي سالمندان شهر تبريز (با تمركز بر مقايسه بر اساس محيط زندگي) انجام گرفت. مواد و روش كار: در مطالعه از نوع مقطعي توصيفي همبستگي حاضر، 400 نفر از سالمندان مقيم خانواده و سراي سالمندان ساكن شهر تبريز شركت داشتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اي 3 بخشي شامل مشخصات جمعيت شناختي؛ مقياس كيفيت خواب پيتسبرگ و مقياس تنهايي جمع آوري شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي شامل ضريب همبستگي پيرسون، آزمون تي مستقل و تحليل واريانس در SPSS(v.16) انجام گرديد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه ميزان احساس تنهايي در سالمندان مقيم خانواده در مقايسه با سالمندان مقيم سراي سالمندان به طور معني داري كم تر و ميزان كيفيت خواب در سالمندان مقيم خانواده در مقايسه با سالمندان مقيم سراي سالمندان به طور معني داري بيشتر بود (p 001/0). همچنين بين احساس تنهايي و كيفيت خواب هم در سالمندان مقيم خانواده (006/0=p ، 145/0=r) و هم در سالمندان مقيم سراي سالمندان (p 001/0 ،305/0=r) ازنظر آماري ارتباط معني داري وجود داشت. بحث و نتيجه گيري: با توجه به بافت فرهنگي اجتماعي ايران، آموزش به خانواده ها در مورد بازنگري در سپردن سالمندان به سراي سالمندي، ضروري مي باشد. به علاوه توصيه مي شود برنامه هاي جامعي به منظور بهبود كيفيت و افزايش امكانات محيطي و رفاهي، مشابه نمودن محيط سراي سالمندي به محيط خانواده افراد تا حد امكان و نيز ترغيب خانواده ها و دوستان فرد سالمند به سركشي منظم به فرد مدنظر قرار گيرد.