بررسي همبستگي خودكارآمدي با سلامت روان پرستاران

پيش زمينه و هدف: پرستاران به علت سروكار داشتن با اقشار جامعه و بيماران، نياز به سلامت روان كامل براي ادامه حرفه پرستاري دارند. از طرفي سلامت روان با افزايش خودكارآمدي نيز مي تواند بهبود يابد. هدف از مطالعه حاضر تعيين همبستگي خودكارآمدي با سلامت روان پرستاران و سرپرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر بندرعباس مي باشد. مواد و روش كار: تحقيق حاضر مطالعه اي توصيفي همبستگي است. 115 نفر از پرستاران و سرپرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر بندرعباس در سال 1390 به روش نمونه گيري طبقه اي نسبتي وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه روا و پايا شده سه قسمتي متشكل از اطلاعات دموگرافيك، پرسشنامه سلامت عمومي (GHQ، پرسشنامه خودكارآمدي عمومي بود. داده ها با استفاده از spss نسخه 18 و با آزمون هاي آماري توصيفي (ميانگين انحراف معيار) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون) در سطح معني دار p 0.05 مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته ها: ميانگين سني پرستاران 29.88 (SD=6.09) و سرپرستاران 41.51 (SD=5.64) بود. 84 نفر پرستار و 31 نفر سرپرستار بودند. بين خودكارآمدي با سلامت روان در پرستاران (P 0.001 R=-0.455) و سرپرستاران (P 0.001 R=-0.642) ارتباط معني دار از نوع همبستگي منفي وجود داشت. كاركرد اجتماعي در بين پرستاران و اضطراب, بي خوابي در بين سرپرستاران پيشگويي كننده قوي خودكارآمدي و سلامت روان بود. بحث و نتيجه گيري: توجه به باورها و تصورات افراد از توانايي هاي خود براي بهبود بهداشت رواني، برگزاري كارگاه ها و كلاس هاي آموزشي مقابله با استرس شغلي، كاهش تعارضات شغلي، محيط سازگار و مساعد مي تواند در ارتقاء هر چه بيشتر سلامت روان پرستاران و سرپرستاران مثمر ثمر واقع گردد.