تبيين چالش هاي گروه درماني به عنوان رويكردي انتخابي در درمان اعتياد

زمينه و هدف: گروه درماني يكي از انتخاب هاي درماني اثر بخش در بيماري اعتياد بوده است. اما اين مداخله درماني بطور جدي استفاده نمي شود. لذا ارزيابي وضعيت گروه درماني ، تقويت كننده ها و بازدارنده هاي استفاده از آن در بسترهاي درماني اعتياد ضروري است. روش كار: اين ارزيابي سريع با استفاده از رويكرد كيفي در طي سال هاي 1394-1393 انجام گرديد. با استفاده از يك گروه تحقيقاتي چند تخصصي در طي فعاليت هاي نظام مند نيمه ساختاري، اطلاعات رسمي و غيررسمي به روش هاي مختلف جمع آوري گرديد. اطلاعات از شش مركز منتخب (تعداد=55) جمع آوري گرديد. داده ها با استفاده از روش تحليل موضوعي، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. پس از تحليل اطلاعات، يك مدل توصيفي با دو موضوع اصلي ساختار، اجراي گروه درماني و فرآيند اثربخشي بدست آمد. اين دو موضوع اصلي با چهار زير طبقه تعيين كننده هاي ساختاري در گروه، تعيين كننده هاي موثر در اجراي گروه درماني، ويژگي هاي زمينه اي، محتوي، مقبوليت و مطلوبيت درمان تبيين گرديد. نتيجه گيري: داده ها نشان مي دهند كاربرد و اثر بخشي گروه درماني مطلوب است اما بعنوان درمان رايج در مراكز درماني اعتياد فراگير نيست. محتواي ناكافي و نبود پروتكل ساختارمند و همچنين عدم ظرفيت سازي حرفه اي از جمله بازدارنده هاي گسترش گروه درماني است. يافته هاي اين ارزيابي نشان مي دهد كه گروه درماني در بين بيماراني كه تجربه آن را در طول درمان خود داشته اند مقبوليت دارد اما در بين اكثريت بيماراني كه شناختي نسبت به آن ندارند از مقبوليت كمتري برخوردار است.