تأثير تمرينات مقاومتي-اينتروال با دو شدت متفاوت بر سيتوكراتين 18 و برخي شاخص هاي عملكردي در زنان مبتلا به كبد چرب

مقدمه: امروزه شيوه‌هاي غيرتهاجمي در روند بررسي مرگ سلولي كبدي و استفاده از درمان‌هاي كمكي غيردارويي مورد توجه متخصصين سلامتي مي باشد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه تأثير تمرينات تركيبي با شدت هاي متفاوت بر CK18 (شاخص مرگ هپاتوسيت) و برخي شاخص هاي عملكردي در زنان مبتلا به كبد چرب غيرالكلي انجام شد. روش ‌كار: اين مطالعه كاربردي و نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون در سال 1397 بر روي 33 زن مبتلا به كبد چرب غيرالكلي در شهرستان شاهرود انجام شد. افراد به‌صورت تصادفي به گروه هاي تمريني و كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين تركيبي 1، تمرين اينتروال هوازي (AIT) همراه با تمرين مقاومتي و گروه تركيبي 2، تمرين اينتروال شديد (HIIT) به همراه تمرين مقاومتي را به‌مدت 12 هفته اجرا كردند. آزمون هاي عملكردي (قدرت و استقامت بالاتنه و پايين تنه، توان هوازي) و نمونه گيري خوني قبل و بعد از 12 هفته انجام شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 24) و R و آزمون‌ آناليز واريانس با اندازه گيري هاي تكراري انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد. يافته ها: بين دو گروه تمريني در ميزان CK18 تفاوت معناداري وجود داشت (P 0.001) و تمرين تركيبي 1 باعث كاهش بيشتري در CK18 شد. همچنين هر دو نوع تمرين باعث افزايش معنادار قدرت بيشينه و استقامت عضلاني بالاتنه و پايين تنه و VO2max و نيز كاهش معنادار درصد چربي بدن شد (P 0.001). در مقادير وزن و شاخص توده بدني تفاوت معناداري بين گروه‌ها مشاهده نشد (P 0/05). نتيجه گيري: زنان مبتلا به كبد چرب غيرالكلي احتمالاً بتوانند از هر دو تمريني تركيبي متوسط و شديد براي كاهش درصد چربي و بهبود شاخص هاي عملكردي مستقل از كاهش وزن استفاده كنند و براي جلوگيري از مرگ سلولي از برنامه هاي تمرين تركيبي با شدت متوسط به‌عنوان يك درمان غير دارويي كمكي بهره گيرند.