زنجبيل؛ گياه دارويي ضد استرپتوكوكوس موتانس- كدام حلال مناسب تر است؟

سابقه و هدف: Streptococcus mutans يكي از اعضاي ميكروفلور دهان، از عوامل مهم پوسيدگي دندان مي باشد. با توجه به عوارض جانبي گزارش شده براي تركيبات شيميايي كنترل كننده پوسيدگي مانند كلرهگزيدين و نرخ رو به رشد باكتري هاي مقاوم به آنتي بيوتيك ها جايگزيني تركيبات گياهي ارزان قيمت، موثر و غير سمي با تركيبات شيميائي ضروري به نظر مي رسد. هدف از اين مطالعه بررسي قدرت ضد باكتريائيZingiber officinale بر روي سويه استاندارد S. mutans و مقايسه اثر بخشي عصاره هاي تهيه شده از اين گياه با استفاده از حلال هاي مختلف است. مواد و روش ها: مطالعه به روش آزمايشگاهي انجام شد. عصاره ريزوئيد گياه زنجبيل با استفاده از 4 حلال آب، متانول، اتيل استات و هگزان تهيه شد و MIC و MBC عصاره هاي حاصل با روش ميكرودايلوشن بر روي باكتري ATCC 35668 S. mutans تعيين شد. قطر هاله عدم رشد باكتري به روش چاهك و انتشار عصاره در محيط آگار، در سه غلظت مختلف از عصاره ها مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها با آزمون ANOVA و LSD مورد قضاوت آماري قرار گرفتند. يافته ها: غلظت هاي مختلف عصاره زنجبيل داراي اثرات ضد ميكروبي مشخص بودند. حداقل غلظت مهاركنندگي (MIC) عصاره هاي آبي و متانولي، 12/5 ميلي گرم بر ميلي ليتر و براي عصاره هاي اتيل استات و هگزاني 25 ميلي گرم بر ميلي ليتر برآورد گرديد. حداقل غلظت كشندگي (MBC) براي عصاره متانولي و آبي 25 ميلي گرم بر ميلي ليتر و براي عصاره اتيل استات و هگزاني 50 ميلي گرم بر ميلي ليتر ارزيابي شد. بالاترين قطر هاله عدم رشد توسط عصاره متانولي و پس از آن با اختلاف بدون معني توسط عصاره آبي ايجاد شد. عصاره هاي اتيل استات و هگزان به ترتيب در رتبه هاي بعدي قرار گرفتند. نتيجه گيري: وجود اختلاف در قطر هاله عدم رشد حاصل از اثر عصاره هاي مختلف نشانگر وجود اختلاف در درون تركيبات هر يك از انواع عصاره است. به نظر مي رسد عصاره آبي و متانولي زنجبيل تركيب مناسبي جهت كنترل جمعيت باكتري استرپتوكوك موتانس است. (P 0.05)