كيفيت ترجمه معنايي از منظر تئوري لارسن در ترجمه يثربي از قرآن (مطالعه موردي ترجمه سوره كهف)

يكي از الگوهاي ارائه‌شده در پيشبرد سطح كيفي ترجمه‌ها، به‌ويژه در حوزه ترجمه‌هاي معنابنياد، الگوي لارسن (1998م.) است. وي با طرح يك فرايند در ترجمه، ابتدا به كشف معاني متن اصلي از طريق بررسي ساخت زباني آن و آنگاه به چگونگي بيان مجدد آن معاني در زبان مقصد توجه دارد. به همين دليل، رويكرد وي در اين تئوري، بيشتر رويكردي زبان‌شناختي است. لارسن ابتدا بر تشخيص شاخصه‌هاي تشكيل‌دهنده معني در زبان مبدأ تأكيد كرده، سپس به‌كارگيري آن‌ها را با ساختارهاي مشابه در زبان مقصد مهم ارزيابي مي‌كند. از جمله شاخصه‌هاي زبان مبدأ مي‌توان به موضوع تعدد معاني واژگان و اطلاعات صريح يا ضمني متن اشاره كرد. قرآن كريم كه سبك‌هاي بياني مختلفي مانند كاربردهاي استعاري و مجازي واژگان، كنايه، تشبيهات و غيره دارد، حاوي مضامين و اطلاعات ضمني نيز مي‌باشد. بيشتر اين ويژگي‌ها و ساخت‌هاي معنايي در تطابق با نظريه معنابنياد لارسن است. لذا موضوع كشف مضامينِ مورد تأكيد در اين عناوين و بازگويي آن به مخاطب زبان مقصد، در ترجمه معني‌مدار يحيي يثربي (1396) از قرآن نمودهاي مختلفي دارد و با نظريه لارسن قابل انطباق و بررسي است. پژوهش حاضر به روش توصيفي‌ـ تحليلي درصدد تطبيق ترجمه سوره كهف با اين نظريه و بيان چالش‌هاي موجود در ترجمه معني‌مدار برآمده‌است. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد در ترجمه يثربي علاوه بر كشف معني، به انتقال اطلاعات صريح و ضمني موجود در سوره كهف نيز توجه شده‌است.