نقد و بررسي ترجمه سوره القارعه بر مبناي بافت زباني آن (موردپژوهانه ترجمه‌هاي فولادوند و مكارم شيرازي)

بافت زباني مجموعه‌اي از عناصر درون‌متني است كه در ارتباط با يكديگر زمينه دلالتمندي متن را فراهم مي‌كنند و در نتيجه، به انتقال صحيح مفهوم كلام و دريافت گفتمان كلّي متن مي‌انجامد. بافت زباني، مفهوم كلّي است كه چهار لايه لغوي، دستوري (صرفي‌ـ نحوي)، بلاغي و آوايي را شامل مي‌شود. توجه به بافت زباني حاكم بر آيات قرآن كريم به فهم پيام مقصود از آن‌ها كمك مي‌كند. سوره «القارعه» از جمله سوره‌هايي است كه به دليل بافت زباني ويژه‌اي كه دارد، مدلول‌هاي خاصي را از حادثه عظيم قيامت بيان مي‌كند. ترجمه‌هاي مختلفي كه از اين سوره انجام شده‌است، در اغلب موارد به بافت زباني آن به عنوان عنصر دلالتمند در انتقال معناي آيات آن دقت كافي را نداشته‌اند. پژوهش حاضر با اتخاذ رويكرد تحليلي و مقايسه دو نمونه از ترجمه‌هاي قرآن كريم (فولادوند و مكارم شيرازي) از سوره القارعه را بر اساس اصل هم‌ارزي بافت زباني در متن مبدأ و مقصد بررسي مي‌كند و در پايان، ترجمه پيشنهادي ناظر بر بافت زباني بر پايه سه عنصر لغوي، صرفي ـ نحوي و بلاغي ارائه مي‌دهد. در نهايت، نتايج پژوهش نشانگر آن است كه به‌رغم اينكه برخي از مؤلفه‌هاي بافت زباني در بازگرداني تعدادي از آيات مورد توجه قرار گرفته، ولي در مجموع، انتقال دلالت‌هاي ضمني برخاسته از بافت زباني كلّ سوره در ترجمه بسياري از آيات مغفول مانده‌است.