بررسي استرس شغلي در كارورزان دانشگاه علوم پزشكي همدان در سال 1397

سابقه و هدف: تحصيل در حوزه‌ي پزشكي موقعيت پراسترسي است و هدف ما ارزيابي اين موضوع است.مواد و روش‌‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي 93 نفر از كارورزان پزشكي (اينترن) به‌صورت سرشماري بررسي شدند. نمرات كسب‌شده از پرسش‌نامه‌ي استاندارد استرس شغلي بيمارستاني به‌صورت 35 تا 69 استرس كم، 70 تا 104 استرس متوسط و 105 تا 175 استرس شديد دسته بندي شد. داده ها با استفاده از شاخص‌هاي آمار توصيفي و با نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 16 تحليل شدند.يافته‌ها: از 93 كارورز، 36 نفر (38.7 درصد) مرد و 57 نفر (61.3 درصد) زن بودند. ميانگين نمره‌ي استرس شغلي برابر با 10 ± 109.9 با دامنه‌ي 86 تا 129 بود. 30 نفر (32.3 درصد) استرس متوسط و 63 نفر (67.7 درصد) استرس شديد داشتند. نمره‌ي استرس شديد زنان بيشتر از مردان بود (66.7 در برابر 64.69 درصد) (0.78=P). بين ساعت كاري در هفته، نوبت كاري، عوامل شيميايي، عوامل بيولوژي و نمره‌ي استرس گرانباري رابطه‌ي مثبت و معنادار و بين ساعت كاري در هفته و روابط با مافوق و همكار و احساس بي‌كفايتي ارتباط منفي و معنادار وجود داشت.نتيجه‌گيري: كارورزان پزشكي استرس شغلي زيادي دارند و دانشجويان زن و افرادي كه ساعت كاري بيشتري دارند، استرس شغلي بيشتري را تجربه مي‌كنند.