اثر تمرين ورزشي تناوبي شديد بر بايوماركرهاي بايوژنز ميتوكندريايي عضلاني در رت‌ هاي نر

سابقه و هدف: تمرين ورزشي، تعداد و اندازه ميتوكندري هاي عضله را افزايش مي دهد. با اين وجود، مطالعات معدودي بر پاسخ ميتوكندريايي به تمرين ورزشي در عضلات انجام شده است. لذا، هدف از تحقيق حاضر، تعيين اثر تمرين ورزشي تناوبي شديد بر بايوماركرهاي بايوژنز ميتوكندريايي عضلاني در رت هاي نر مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه نيمه تجربي بر روي 18 سر رت نژاد ويستار در دو گروه تمرين تناوبي شديد (High Intensity Interval Training) و كنترل انجام شد. گروه HIIT 15 وهله 4 دقيقه اي را با 90 - 85 درصد VO2max به مدت 3 هفته متوالي اجرا كرد. سپس، نمونه گيري خوني و بافت برداري از عضلات باز كننده طويل انگشتان پا و نعلي انجام شد و هم فعالگر نوع 1آلفاي گيرنده گاماي فعال شده توسط تكثيركننده پروكسيزوميِ و عامل نسخه بردار ميتوكندريايي نوع 1 با استفاده از كيت هاي تجاري و بيان ژن آنها با استفاده از روش RealTime PCR مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: نتايج بيانگر افزايش معني دار سطوح سرمي PGC1α (10/6 تا6/3، 1/02 ±8/5=CI) و Tfam (10/33 تا 5/42، 1/16 ±7/9= CI) در گروه HIIT در مقايسه با گروه كنترل بود. همچنين، مقادير بيان ژني PGC1α در عضلات تند انقباض (0/13±1/14) و كند انقباض (0/16±1/1) در گروه HIIT به طور معني داري افزايش يافته بود (به ترتيب 0/003=p و 0/0001=p). نتيجه گيري: بنظر مي رسد تمرين تناوبي شديد قادر باشد تا مقادير سرمي و عضلاني هر دو بايوماركر بايوژنز ميتوكندريايي (PGC1 α و Tfam) را در رت ها به طور معني داري افزايش دهد. همچنين، اين احتمال مي رود كه ماهيت HIIT عامل ايجاد افزايش بيشتر اين بايوماركرها در عضلات تند انقباض به نسبت كند انقباض باشد.