اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر علائم افسردگي، اضطراب و استرس در بيماران مبتلا به اختلال بي ‌اشتهايي عصبي: مورد پژوهي چهار بيمار

پيش زمينه و هدف: بي اشتهايي عصبي اختلالي است كه درنتيجه هيجانات به هم ريخته روي ميدهد. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر علائم افسردگي، اضطراب و استرس در بيماران مبتلا به اختلال بي اشتهايي عصبي بود. مواد و روش كار: در يك بررسي تك موردي آزمايشي از نوع خط پايه چندگانه فرايند درمان بر روي چهار آزمودني كه به روش در دسترس انتخاب شده بودند انجام گرفت. چهار شركت كننده مبتلا به اختلال سازگاري افراد با اختلال بي اشتهايي عصبي، پيش از مداخله، حين مداخله و پس از مداخله ارزيابي شدند، ابزار اندازه گيري شامل مصاحبه باليني بر طبق انجمن روانشناسي آمريكا (2013) و مقياس افسردگي، اضطراب و استرس لاويبوند و لاويبوند (1995) بود. براي عيني سازي ميزان بهبودي از فرمول درصدي بهبودي استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد، ميزان بهبودي كلي در هر سه خرده مقياس چهار متغير بهترتيب 82/0، 81/0، 75/0 و 70/0 درصد بود و ميزان بهبودي كلي بين 4 مراجعهكننده 77/0 بوده است كه نشانگر اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش متغيرهاي افسردگي، اضطراب و استرس افراد مبتلا به اختلالات خوردن بود. بحث و نتيجهگيري: نتايج بررسي اين چهار آزمودني، حاكي از اثربخشي باليني رفتاردرماني ديالكتيكي در درمان علائم افسردگي، اضطراب و استرس در بيماران مبتلا به اختلال بياشتهايي عصبي مؤثر است. هرچند اين مطالعه فاقد گروه كنترل بود، اما يافتههاي پژوهش حاضر دلالت بر تعميم پذيري بالاي يافته هاي مربوط به رفتاردرماني ديالكتيكي است. درنهايت، ميتوان گفت كه اين روش درماني، مؤثر بوده و براي بررسي بيشتر اثربخشي آن، مطالعات ارزيابي كنترل شدهاي در جهت رسيدن به نتيجه قطعي لازم است.