اثر حاد و مزمن تمرين هوازي تناوبي بالا و پايين‌تنه بر غلطت لپتين و TNFα زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

پيش زمينه و هدف: شواهد نشان دهنده اثر تمرين ورزشي بر عملكرد و كيفيت زندگي افراد مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس (MS) هستند. همچنين به نظر مي رسد كه MS با عملكرد نامناسب سيستم ايمني و التهاب مزمن همراه است اما پاسخ و سازگاري سايتوكين ها به تمرين ورزشي به طور كامل مطالعه نشده است. بنابراين مطالعه حاضر جهت بررسي اثر حاد و مزمن تمرين تناوبي بالا و پايين تنه بر غلظت فاكتور نكروز تومور (TNF α) و لپتين در زنان مبتلا به MS طراحي شده است. مواد و روش كار: 10 زن مبتلا به MS و 10 زن سالم جهت اجراي يك جلسه تمرين هوازي تناوبي، در پژوهش حاضر شركت كردند (طرح حاد). نمونه خوني، قبل، بلافاصله و يك ساعت بعد از اجراي تمرين ورزشي جهت ارزيابي سطوح TNF α و لپتين از آن ها اخذ شد. همچنين 20 زن مبتلا به MS به طور تصادفي در دو گروه شامل گروه كنترل بدون دريافت مداخله و گروه تمرين كه هشت هفته تمرين هوازي تناوبي بالا و پايين تنه را انجام مي داد، تقسيم شدند (طرح مزمن). قبل و بعد از دوره تمريني، نمونه خوني جهت ارزيابي سطوح TNF α و لپتين اخذ شد. يافته ها: سطوح TNF α در پاسخ به تمرين ورزشي در دو گروه MS و سالم مشابه بود (P 0/05). براي لپتين، هر دو گروه كاهش معني داري را يك ساعت پس تمرين ورزشي نشان دادند (P 0/05). علاوه بر اين، نتايج برگرفته از دوره تمريني نشان دادند كه سطوح لپتين و TNF α به طور معني داري كاهش داشتند (P 0/05). درنهايت، ارتباط مثبت و معني داري بين تغييرات لپتين با شاخص توده بدن (69/0=r) و درصد چربي بدن (63/0=r) مشاهده شد. بحث و نتيجه گيري: نتايج ما نشان مي دهند كه تمرين هوازي تناوبي مي تواند يك استراتژي براي تعديل سيستم ايمني حداقل از طريق تأثير بر سطوح سايتوكين هاي التهابي باشد. علاوه بر اين به نظر مي رسد كه تمرين ورزشي به صورت حاد تأثيري بر پاسخ حاد التهابي سايتوكين ها در مبتلايان به MS نسبت به افراد سالم ندارد