تأثير 12 هفته تمرين مقاومتي بر هدايت عصبي مردان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي

پيش زمينه و هدف: با وجود پيشرفت روش هاي درماني و كلينيكي جديد، بيماري ديابت نوع دو به طور گسترده اي در جهان رو به افزايش مي باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير 12 هفته تمرين مقاومتي بر هدايت عصبي مردان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي بود. مواد و روش كار: بيست و دو مرد ديابتي نوع دو به طور مساوي به دو گروه مقاومتي (سن 0/6±4/58 سال، وزن 0/8±7/84 كيلوگرم و سابقه ديابت 2/7±7/13 سال) و كنترل (سن 1/8±2/56 سال، وزن 0/15±5/87 كيلوگرم و سابقه ديابت 7/5±5/14 سال) تقسيم شدند. تمرين مقاومتي شامل دوست از عضلات اصلي بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلي پايين تنه با 8 تا 12 تكرار، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه گيري هاي هدايت عصبي و خونگيري صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون شاپيروويلك براي بررسي نرمال بودن و تي وابسته و مستقل براي مقايسه تغييرات درون گروهي و بين گروهي آناليز شدند. يافته ها: ميانگين سرعت هدايت عصب پرونئال و تيبيال و آمپلي تود پتانسيل عمل عصب سورال و تيبيال در گروه مقاومتي به طور معني داري افزايش يافت (P 0/05)، همچنين سرعت هدايت عصب سورال در گروه كنترل به طور معني داري كاهش يافت (P 0/05). علاوه بر اين، دامنه تغييرات سرعت هدايت عصب سورال و تيبيال و آمپلي تود پتانسيل عمل عصب سورال و تيبيال در دو گروه تفاوت معني داري داشت (P 0/05). بحث و نتيجه گيري: تمرين مقاومتي علاوه بر بهبود آمپلي تود پتانسيل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدايت عصبي نيز مي شود كه نهايتاً نشان دهنده مؤثر واقع شدن تمرين مقاومتي بر پارامترهاي الكترونوروگرافي اندام تحتاني در كوتاه مدت است.