مقايسه دو روش بازيابي حس پيكري و عملكرد حركتي اندام فوقاني فلج شده پس از سكته مغزي

پيش زمينه و هدف: اختلالات كاركرد حركتي و حس پيكري بعد از سكته رايج است. هدف اين پژوهش بررسي تأثير تركيب تمرينات استاندارد توان بخشي با تمرينات محرك حس پيكري، بر روي كاركرد حركتي اندام فوقاني است و اثر اين روش با تمرينات استاندارد توان بخشي مورد مقايسه قرار مي گيرد. مواد و روش كار: آزمودني ها از بين افراد مبتلابه فلج نيمه ي بدن به دنبال سكته مغزي در مرحله بعد حاد، و از هردو جنس، انتخاب (زاهدان1395) و به طور تصادفي در دو گروه تمرينات استاندارد (گروه اول = 17 نفر، سن = 5/8± 9/ 58 سال) و تمرينات تركيبي استاندارد توأم با تمرينات حس پيكري (گروه دوم = 17 نفر، سن = 8/7± 6/64 سال) قرار گرفتند. ارزيابي آن ها با روش هاي معاينه ي عصب شناختي، آزمون دومرحله اي كاركرد حس پيكري، آزمون دومرحله اي عملكرد حركتي و ارزيابي فعاليت هاي روزمره زندگي انجام شد. يافته ها: نتايج نشان مي دهد كه پيش از درمان، نقص عملكرد حسي تني در بيشتر از ۵۰ درصد بيماران هر دو گروه رخ داده است و تفاوت معني داري در مقادير پايه وجود نداشت (P 0.05). بهبود عملكرد حس پيكري به ويژه در حس لامسه به دنبال تمرينات توان بخشي حس پيكري، مشاهده شد (P 0.05). بحث و نتيجه گيري: افزودن تمرينات حس پيكري منجر به بهبود قابل توجه حس لامسه و ارتقاء توانايي تشخيص انواع سطوح مي گردد و با تغييرات حركتي ارتباطي ندارد. بهبودي عملكرد حركتي در گروه توان بخشي استاندارد معني دار بود. با استفاده از اين يافته ها، دانش ما بهبود مي يابد و از ناتواني در آينده پيشگيري مي شود.