مقايسه تاثير 8 هفته تمرين تصوير سازي حركتي ـ راه رفتن و مشاهده ـ راه رفتن بر يادگيري مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون

پيش زمينه و هدف: بيماري پاركينسون پس از آلزايمر دومين بيماري شايع مخرب عصبي مي باشد و يكي از مهم ترين عوارض حركتي اين بيماري كه در مراحل نهايي آن ديده مي شود، اختلال راه رفتن مي باشد. هدف مطالعه حاضر بررسي تأثير تمرينات تصويرسازي حركتي راه رفتن و مشاهده راه رفتن بر يادگيري مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون مي باشد. مواد و روش كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون ـ پس آزمون و گروه كنترل مي باشد. 30 بيمار پاركينسون به صورت در دسترس و در مرحله بيماري (32) در مقياس هوهن و ياهر (H Y) به صورت تصادفي به 2 گروه تجربي و يك گروه كنترل تقسيم شدند. گروه تجربي در برنامه تمريني (8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقيقه) تمرين تصويرسازي حركتي راه رفتن و مشاهدهِ راه رفتن و بعد مهارت راه رفتن را تمرين كردند. مقياس راه رفتن تينتي (TGS) قبل و بعد از مداخله براي ارزيابي نمرات راه رفتن آزمودني ها استفاده شد. براي بررسي نرمال بودن توزيع داده ها از آزمون شاپيرو ويلك، برابري واريانس ها از آزمون لون و براي تحليل داده ها از آزمون كوواريانس (ANCOVA) و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معني داري (p 0/05) استفاده شد. يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد كه بين گروه هاي تجربي و كنترل در نمرات راه رفتن تفاوت معني داري وجود دارد (5.46=F و 0.01=P) و در پس آزمون تفاوت بين نمرات راه رفتن گروه كنترل و گروه مشاهده راه رفتن با مقدار (0.01=P) معني دار بود اما تفاوت نمرات راه رفتن بين گروه تصويرسازي حركتي راه رفتن و گروه مشاهده راه رفتن و تفاوت نمرات راه رفتن بين گروه كنترل و گروه تصويرسازي حركتي راه رفتن معني دار نبود. بحث و نتيجه گيري: تمرين به وسيله مشاهده راه رفتن مي تواند يك روش مناسب براي يادگيري دوباره مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون باشد و به نظر مي رسد بيماران مي توانند همراه دارودرماني از اين تمرينات براي بهبود الگوي راه رفتن خود استفاده كنند.