ارتباط بين شدت انحراف سپتوم بيني با پنوماتيزاسيون ماستوئيدها و اوتيت مزمن

سابقه و هدف: انحراف سپتوم بيني (Nasal Septum Deviation=NSD) يكي از عوامل مطرح كننده در بروز اوتيت مزمن و پنوماتيزاسيون سلول هاي هوايي ماستوييد مطرح شده است. در اين مطالعه تأثير NSD بر پنوماتيزاسيون سلول هاي ماستوييد و همچنين رابطه NSD با اوتيت مزمن با استفاده از سي تي اسكن مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روش ها: در اين مطالعه مقطعي 75 سي تي اسكن پارانازال سينوس با mastoid view كه داراي NSD بودند، بررسي شد. بيماران بر اساس ميزان NSD به سه گروه خفيف (انحراف كمتر از9 درجه، 25 بيمار)، متوسط (انحراف بين 15-9 درجه، 25 بيمار) و شديد (انحراف مساوي يا بيشتر از15 درجه، 25 بيمار) تقسيم شدند. اوتيت مزمن به صورت وجود تخريب استخواني يا اسكلروز همراه با وجود مايع توده يا تغييرات ساختاري در سلول هاي هوايي استخوان تمپورال تعريف گرديد. پنوماتيزاسيون ماستوييد ها به صورت چشمي و به صورت تشكيل سلول هاي هوايي در ماستوييد ها مشخص گرديد. يافته ها: تفاوت معني داري از لحاظ فراواني پنوماتيزاسيون ماستوييد بين NSD خفيف (25 بيمار، 100%)، متوسط (25 بيمار، 100%) و شديد (23 بيمار، 92%) وجود نداشت (0/128=p). اما فراواني اوتيت مزمن به طور معني داري در NSD شديد (13 بيمار، 52%) بيشتر از گروههاي خفيف (4 بيمار، 16%) و متوسط (9 بيمار،36%) بود (0/028=p). نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه شدت NSD تاثيري بر روي پنوماتيزاسيون ماستوييد ندارد اما NSD شديد منجر به فراواني بيشتر اوتيت مي گردد.