تاثير آموزش استفاده از وضعيت هاي تكاملي نوزادان نارس بر عملكرد باليني پرستاران بخشهاي مراقبت ويژه نوزادان

سابقه و هدف: يكي از مداخلات تكامل عصبي زود هنگام در بخش مراقبت هاي ويژه نوزادان دادن وضعيت مناسب به نوزادان است. نوزادان نارس سه ماهه سوم زندگي در رحم را از دست داده اند در نتيجه به وضعيت جمع شدن كه يك وضعيت تكاملي و نشان دهنده رشد مغزي در نوزادان است دست نيافته اند. با توجه به اهميت قرارگيري نوزاد در وضعيت تكاملي و دستيابي به تكامل عصبي بهتر، اين مطالعه جهت اجراي مداخله آموزشي به منظور بهبود عملكرد پرستاران براي اجراي صحيح پوزيشن هاي تكاملي نوزادان نارس در بخش مراقبت هاي ويژه نوزادان انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مداخله اي بر روي 85 نفر از پرستاران بخش مراقبت هاي ويژه نوزادان بيمارستان هاي شهيد اكبرآبادي و علي اصغر تهران در سه مرحله انجام شد. ابتدا عملكرد پرستاران در مورد انجام وضعيت هاي حمايتي تكاملي نوزادان نارس بخش مراقبت هاي ويژه نوزادان از طريق ابزار ارزيابي وضعيت نوزادان (IPAT با حداكثر نمره 12 و حداقل 3) بررسي شد سپس به پرستاران از طريق اسلايد و چهره به چهره آموزش داده شد و عملكرد پرستاران هفته اول بعد ازآموزش و دو ماه بعد از آموزش مورد بررسي و مقايسه قرار گرفت. يافته ها: بررسي مشخصات دموگرافيك نشان داد كه، با تحصيلات 98/8% پرستاران مربوط به مقطع كارشناسي(98/8%) و سن بيشتر پرستاران (48/2%) بالاتر از 30 سال است. بيشترين سابقه كار پرستاران (42/4%) محدوده 105 سال بود. همچنين بين نمره عملكرد پرستاران در مورد وضعيت حمايتي تكاملي نوزادان نارس در مرحله قبل از آموزش (0/03±5/84)، هفته اول بعد از آموزش (1/42±8/35) و دوماه بعد از آموزش (1/16±8/71) تفاوت معني داري وجود داشت 0/001 p). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، آموزش وضعيت حمايتي تكاملي نوزاد نارس تأثير مثبتي در بهبود عملكرد پرستاران در بخش مراقبت هاي ويژه نوزادان داشته است