اثر درمان شناختي رفتاري به شيوه گروهي بر ميزان اضطراب و تاب آوري رواني زنان يائسه

مقدمه: زنان به طور متوسط يك سوم عمر خود را در دوران يائسگي مي گذرانند، اين حالت با توجه به مشكلات همراه احساس خوب بودن را مختل مي كند. اين مطالعه باهدف تعيين اثر درمان شناختي رفتاري به شيوه گروهي بر ميزان اضطراب و تاب آوري رواني زنان يائسه انجام شد. روش كار: اين پژوهش به روش نيمه آزمايشي در يك طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه اين پژوهش شامل كليه زنان يائسه مراجعه كننده به مطب هاي زنان و زايمان شهر رامسر در بهار 1394 بودند. از ميان آن ها 32 زن كه مطابق با معيارهاي ورود و خروج مطالعه بودند، انتخاب و به شيوه تصادفي ساده در دو گروه 16 نفري (مداخله و كنترل) قرار گرفتند. ابزار جمع آوري داده ها، سياهه اضطراب بك (Beck anxiety inventory) و مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (ConnorDavidson resilience scale) بود. در اين مطالعه روايي صوري و محتوايي توسط 7 تن از متخصصين و پايايي به روش آلفاي كرونباخ تائيد گرديد. گروه آزمايش طي 8 جلسه تحت درمان شناختي رفتاري قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار اس پي اس اس نسخه 19 تحليل شد. يافته ها: درمان شناختي رفتاري به شيوه گروهي باعث كاهش اضطراب (152/029= F و 0/01 P) و افزايش تاب آوري رواني (106/668= F و 0/01 P). در زنان در گروه آزمايش شد درحالي كه در گروه كنترل تأثير معني داري نداشت. نتيجه گيري: درمان شناختي رفتاري به شيوه گروهي يك روش موفق براي كاهش اضطراب و افزايش تاب آوري رواني در زنان يائسه است. لذا پيشنهاد مي شود از آن براي كاهش اضطراب و افزايش تاب آوري زنان يائسه استفاده شود.