فرسودگي شغلي، ابعاد و عوامل مرتبط با آن در كاركنان عملياتي مركز اورژانس تهران

مقدمه: كاركنان فوريت هاي پزشكي به دليل مواجهه هر روزه با شرايط تنش زا و فقدان شرايط مثبت در محيط كار مستعد فرسودگي شغلي مي باشند. مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان فرسودگي شغلي، ابعاد و عوامل مرتبط با آن در كاركنان عملياتي مركز اورژانس تهران در سال 1394 انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي بر روي 285 نفر از كاركنان عملياتي مرد مركز اورژانس تهران كه بطور تصادفي ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه اطلاعات فردي و سياهه فرسودگي ماسلاچ (Maslach Burnout Inventory) (MBI) بود. روايي صوري و محتوايي ابزار با نظر 10 تن از خبرگان و پايايي ابزار هم با استفاده از آلفاي كرونباخ توسط 30 نفر تاييد گرديد. داده ها با استفاده از نرم فزار اس پي اس اس نسخه 19 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: اكثر كاركنان (77.5 درصد) فرسودگي شغلي متوسط داشتند. از نظر شدت، ميانگين نمره خستگي هيجاني افراد برابر 12.25 ±21.65، نمره مسخ شخصيت برابر 7.36 ±20.48، نمره كفايت شخصي برابر 5.42 ±22.92 و نمره درگيري شغلي5.16 ±9.29 بود. همچنين از نظر فراواني، ميانگين نمره بروز خستگي هيجاني برابر با 10.9 ±2.76، مسخ شخصيت برابر با 7.19 ±20.29، كفايت شخصي برابر با 5.35 ±22.44 و درگيري شغلي برابر با 5.09 ±9.11 به دست آمد. نتيجه گيري: فرسودگي شغلي در بين كاركنان عملياتي اورژانس تهران در حد متوسط بود. پيشنهاد مي شود برنامه ريزي در راستاي شناخت عوامل تأثير گذار و تعديل آنها صورت گيرد.