بررسي روابط بين فعاليت بدني و رضايت از زندگي در زنان: مدل تحليل مسير

مقدمه: فعاليت بدني ارتباط تنگاتنگي با مزاياي متنوع جسماني و رواني دارد كه بر كيفيت و رضايت از زندگي تأثير مي گذارند. هدف اين مطالعه تعيين روابط بين فعاليت بدني و رضايت از زندگي در زنان به روش تحليل مسير بود. روش كار: در اين مطالعه توصيفي-همبستگي، 200 نفر از زنان شركت كننده در كلاس هاي ايروبيك و پيلاتس شهرستان تبريز و ميانه، پرسشنامه فعاليت بدني بك (Baecke Physical Activity Questionnaire)، پرسشنامه خودكارآمدي ورزشي (Sport Selfefficacy Questionnaire)، مقياس رضايت از زندگي (Satisfaction with Life Scale) و نسخه كوتاه پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت (World Health Organization Quality of Life Questionnaire BREF (WHOQOLBERF را تكميل كردند. روايي و پايايي پرسشنامه ها در مطالعات قبلي مورد تأييد قرار گرفته است. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده نرم افزار اس پي اس اس نسخه 23 و آموس 20 انجام شد. يافته ها: رابطه معناداري بين فعاليت بدني و خودكارآمدي، بين خودكارآمدي و سلامت رواني، بين خودكارآمدي و سلامت جسماني، بين سلامت رواني و سلامت جسماني، بين رضايت از زندگي و سلامت رواني و بين رضايت از زندگي و سلامت جسماني زنان شركت كننده در كلاس هاي ايروبيك و پيلاتس وجود دارد (53/0 ge; r ge; 14/0). همچنين مدل تحليل مسير به دست آمده از روابط بين فعاليت بدني، خودكارآمدي، سلامت جسماني، سلامت رواني و رضايت از زندگي به خوبي تبيين شد (087/0 = RMSEA، 95/0 = NFI، 97/0 = CFI و 98/0 = GFI). نتيجه گيري: ورزش هاي ايروبيك و پيلاتس اثرات مثبتي روي خودكارآمدي و در نتيجه بهبود وضعيت سلامت رواني و جسماني داشتند كه در نهايت منجر به افزايش رضايت از زندگي در زنان شد. ترغيب زنان به منظور شركت بيشتر در فعاليت هاي مذكور براي رضايت از زندگي آنان پيشنهاد مي شود.