رابطه مقدار كراتينين خون در طول درمان دياليز با بقاء بيماران مبتلا به بيماري كليوي با استفاده از مدل توام طولي و بقا

مقدمه: نارسايي مزمن كليه به عملكرد غيرقابل برگشت كليه اطلاق مي شود كه به تدريج به مرحله نهايي بيماري كليوي پيشرفت مي كند. اين مطالعه با هدف تعيين رابطه تغيير مقدار كراتينين خون در طول زمان بر بقا بيماران مبتلا به بيماري كليوي با استفاده از مدل توام طولي و بقا انجام شد. روش كار: در اين مطالعه توصيفيطولي، اطلاعات 112 بيمار مبتلا به نارسايي مزمن كليه مراجعه كننده به يكي از مراكز آموزشيدرماني شهرستان گنبد كاووس جهت درمان با همودياليز از ابتداي سال 1391 تا پايان اسفند سال 1393، به صورت تمام شماري، از پرونده بيماران جمع آوري گرديد. متغيرهاي كراتينين خون به صورت طولي و بقاي بيماران (فاصله زماني بين شروع مطالعه تا زمان فوت بيمار يا زمان انتهاي مطالعه) به عنوان پاسخ در نظر گرفته شدند. داده ها با استفاده از مدل توام طولي و بقا جهت تعيين عوامل مؤثر بر بقا بيماران آناليز و نتايج آن با دو مدل مستقل طولي و بقا مقايسه گرديد. تحليل داده ها در نرم افزار آماري 3.1.3 R انجام و سطح معني داري آزمون 05/0 در نظر گرفته شد. يافته ها: در مدل توام، وضعيت تأهل، مقدار اوليه هموگلوبين، هموگلوبين در طول دوره پيگيري، اوره خون و فسفر در طول زمان رابطه معنادار آماري با بقا بيماران داشتند. متغيرهاي جنس، سن، وضعيت تأهل، ابتلا به ديابت، مدت درمان با دياليز، مقدار اوليه كراتينين رابطه معنادار آماري با تغييرات كراتينين در طول زمان داشتند. بين دو مدل بقا و پاسخ طولي كراتينين ارتباط وجود داشت، به طوريكه به ازاي يك واحد كاهش در مقدار كراتينين، خطر رخداد مرگ 34 درصد افزايش مي يافت. نتيجه گيري: مقدار خطاي استاندارد ضرايب در مدل توام كمتر از مدل هاي بقا و طولي بود كه نشان دهنده كاراتر بودن مدل توام نسبت به آن مدل ها بود. استفاده از مدل توام براي پاسخ هاي دوحالتي همبسته در زمينه هاي پزشكي و سلامت عمومي توصيه مي گردد.