بررسي رابطه ميان ويژگي‌هاي شخصيتي و استراتژي‌هاي خود - رهبري (مورد مطالعه: دانشجويان دانشگاه اصفهان)

مقدمه: خود - رهبري به عنوان فرايندي توصيف شده است كه افراد به وسيله آن خودشان را هدايت كرده و به خود انگيزه مي دهند تا در مسيري دلخواه رفتار كرده و كارهاي خويش را انجام دهند. تاكنون خود رهبري در بسياري از زمينه ها به صورت موفقيت آميز مورد استفاده قرار گرفته است. يكي از زمينه هايي كه به نظر مي رسد با مهارت هاي خود رهبري ارتباط داشته باشد، ويژگي هاي شخصيتي افراد است. هدف از اين پژوهش بررسي رابطه ميان پنج عامل بزرگ شخصيت (برون گرايي، توافق پذيري، گشودگي، وظيفه شناسي و روان رنجوري) و خود رهبري در ميان دانشجويان دانشگاه اصفهان بود. روش: 207 دانشجو به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي، در اين پژوهش شركت كردند. ابزار پژوهش پرسشنامه خود رهبري هاوتن و نك و پرسشنامه مدل 5 عاملي شخصيت جان و همكاران بودند. داده ها به وسيله ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون چندگانه تجزيه وتحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد كه خود رهبري با برون گرايي رابطه معناداري ندارد ولي با توافق پذيري، گشودگي، وظيفه شناسي و روان رنجوري رابطه اي معنادار دارد. همچنين با استفاده از تحليل رگرسيون چندگانه مشخص شد كه متغيرهاي پيش بين (ويژگي هاي شخصيتي) قادرند تغييرات متغير ملاك (خود رهبري) را به طور معني داري پيش بيني كنند. بحث و نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش مي تواند نقش مؤثري در ادبيات مربوط به خود رهبري و شخصيت داشته باشد. نتايج به دست آمده مي تواند در برنامه ريزي براي آموزش مهارت هاي خود رهبري به افراد مورد استفاده قرار گيرد.