پيش‌بيني تعالي پس از آسيب بر اساس گشودگي به تجربه و درك از خود با ميانجي‌گري حمايت اجتماعي در جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه: مدل‌يابي معادلات ساختاري

مقدمه: اين پژوهش با هدف ارائه مدل معادلات ساختاري براي پيش بيني تعالي پس از آسيب بر اساس گشودگي به تجربه و درك از خود با ميانجيگري حمايت اجتماعي در جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه مورد بررسي قرار گرفت. روش: به دليل محدوديت حجم جامعه كليه جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه ساكن شهر ساوه كه تعداد آن ها 300 نفر بود به روش سرشماري به عنوان واحد نمونه انتخاب شدند. آزمودني ها به پرسشنامه گشودگي به تجربه (سانگ وو، 2013)، درك از خود (بك و آستين، 1978)، حمايت اجتماعي (شربورن و استوارت، 1991) و تعالي پس از آسيب (تدسكي و كالهون، 1996) پاسخ دادند. روش آماري پژوهش حاضر براي تحليل داده ها تحليل مسير بود. نتايج: با توجه به مدل برازش يافته، يافته ها نشان داد درك از خود، گشودگي به تجربه و حمايت اجتماعي اثر مستقيم و مثبت بر تعالي پس از آسيب دارند. درك از خود و گشودگي به تجربه، علاوه بر تأثير مستقيم، به صورت غيرمستقيم و با واسطه حمايت اجتماعي نيز بر تعالي پس از آسيب جانبازان تأثير داشتند. درك از خود، حمايت اجتماعي و گشودگي به تجربه به ترتيب بيشترين سهم را در پيش بيني تعالي پس از آسيب داشتند. بحث و نتيجه گيري: با افزايش درك از خود و گشودگي به تجربه، ميزان حمايت اجتماعي افزايش يافته و اين امر درنهايت به افزايش تعالي پس از آسيب در بين جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه منجر مي شود.