اثر طرح‌واره‌درماني بر تاب‌آوري، احساس تنهايي و استقلال عاطفي فرزندان شبه خانواده

مقدمه: فقدان پدر و مادر به هر علتي كه باشد بر نحوه رشد كودك تاثير مي گذارد. كودك بي سرپرست از رابطه عاطفي طبيعي محروم است و الگوهاي معمول براي روابط متقابل با ديگران را دريافت نمي كند. آمار رو به رشد اين افراد و آسيب هاي روان شناختي وارد بر آن ها قابل چشم پوشي نيست، بنابراين هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي طرح واره درماني برتاب آوري، احساس تنهايي و استقلال عاطفي فرزندان شبه خانواده است. روش: طي يك پژوهش نيمه تجربي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل 21 نفر از بين فرزندان شبه خانواده كلينيك مددكاري اجتماعي انديشه نيك، با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (11 نفر گروه آزمايش و 10 نفر در گروه كنترل). گروه ها در ابتدا و انتهاي پژوهش از نظر تاب آوري، احساس تنهايي و استقلال عاطفي مورد آزمون قرار گرفتند سپس گروه آزمايش به مدت دو ماه (10 جلسه 60 دقيقه اي) تحت طرح واره درماني قرار گرفتند. نتايج: تحليل مانكوا نشان داد طرح واره درماني بر افزايش تاب آوري، احساس تنهايي و استقلال عاطفي اثربخش بوده است (p 0.05). بحث و نتيجه گيري: مي توان از طرح واره درماني به عنوان مداخله اي مفيد كه بر تاب آوري، احساس تنهايي و استقلال عاطفي فرزندان شبه خانواده اثر دارد سود جست.