اثربخشي بازسازي شناختي بر عملكردهاي شناختي - توجهي دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري خاص

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش بازسازي شناختي بر نارسايي هاي شناختي توجهي دانش آموزان داراي اختلال يادگيري خاص بود. روش: اين پژوهش از نوع آزمايشي و با طرح پيش آزمون -پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري خاص (رياضي و خواندن) پايه پنجم و ششم ابتدايي مدرسه اختلالات يادگيري ويژه شهرستان اروميه در سال تحصيلي 94-1393 تشكيل مي دادند. نمونه اين پژوهش شامل 32 دانش آموز مبتلا به اختلال يادگيري خاص بود كه از ميان جامعه آماري به صورت نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از آزمون هوشي ريون، مقياس حافظه ي عددي وكسلر (فراخناي ارقام) و آزمون عملكرد پيوسته استفاده گرديد. شيوه مداخله بازسازي شناختي مايكنبام بود كه در شش جلسه بر روي گروه آزمايش اجرا شد. نتايج: نتايج تحليل كوواريانس چند متغيري نشان داد بين دانش آموزان گروه آزمايش و گروه كنترل در مؤلفه هاي حافظه ي كاري و نگهداري توجه تفاوت معناداري در سطح معناداري وجود دارد؛ به عبارت ديگر درمان بازسازي شناختي بر روي مؤلفه هاي حافظه كاري و نگهداري توجه به طور معناداري مؤثر بوده است. بحث و نتيجه گيري: اين نتايج حاكي است كه بازسازي شناختي مي تواند حافظه كاري و نگهداري توجه دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري را تعديل نمايد.