همبودي اختلال‌هاي اضطرابي و افسردگي: ظهور درمان فراتشخيصي شناختي رفتاري

همبودي اختلال هاي اضطرابي و افسردگي در اكثر پژوهش هاي همه گيرشناسي، بين 40 تا 80 درصد گزارش شده است و اين شرايط هزينه هاي بسياري به طور مستقيم و غيرمستقيم بر جوامع تحميل مي كند. استفاده از پروتكل هاي درماني شناختي رفتاري اختصاصي با توجه به چالش هاي برخاسته از مسئله همبودي، از ابعاد مختلف مقرون به صرفه نيست. توجه به مسئله همبودي اختلال هاي اضطرابي و افسردگي و پاسخ به چالش هاي ناشي از آن ميسر نبود، مگر از طريق تدوين راهكارهايي كه توجه به موضوع و اهميت همبودي را هم در سطح نظري و هم در سطح كاربردي مدنظر داشته باشند، درمان هاي فراتشخيصي پيش قراول اين نگاه تازه به تدوين پروتكل درماني محسوب مي شوند. رويكرد فراتشخيصي در تلاش اند تا چالش ها و معضلات درماني ناشي از همبودي را با پرداختن به ماهيت نظري همبودي و لحاظ كردن ابعاد مشترك اختلال هاي هيجاني به ويژه اختلال هاي اضطرابي و افسردگي در تدوين پروتكل درماني واحد برطرف كنند. تلاش هاي انجام شده در اين زمينه به طراحي پروتكل هاي فراتشخيصي متعددي منجر شد كه تفاوت هاي آن ها در انتخاب تكنيك هاي تأييدشده و رايج درمان هاي اختصاصي شناختي رفتاري بود. اگرچه پژوهش كارآزمايي انجام شده در اين زمينه از اثربخشي متوسط اين پروتكل هاي فراتشخيصي غيرنظري و عمل گرا حمايت مي كرد ولي نقطه عطفي براي ارتقا سطح اثربخشي رويكرد فراتشخيصي شكل گرفته شده بودند. پژوهشگران اين زمينه سعي كردند كه با منطبق كردن اين پروتكل ها بر پايه هاي نظري و آسيب شناسي از سد اين مشكل بگذرند. نقطه عطف اين تلاش ها و جهت گيري ها در پروتكل فراتشخيصي بارلو و همكاران (2011) نمايان است كه با تكيه بر عامل تنظيم هيجاني و نظريه هاي مرتبط با آن، اولين گام را در طراحي پروتكل هاي فراتشخيصي نظريه گرا برداشتند. عليرغم پيشرفت در توسعه و غني سازي پروتكل هاي فراتشخيصي مبتني بر نظريه، مناقشات علمي اخير در اين زمينه معطوف به انتخاب فرآيند يا فرآيندهاي بنيادين است.