گرايش به تفكر انتقادي، عزت نفس، ابراز وجود، اضطراب اجتماعي و نگراني در دانشجويان: ارائه يك مدل عليّ

مقدمه: تفكر انتقادي عنصري كليدي در سلامت روان است. هدف اين مطالعه بررسي رابطه ي گرايش به تفكر انتقادي، خودستايي، خودارضايي، اضطراب اجتماعي و نگراني در چارچوب يك مدل علي است. روش: مطالعه حاضر، توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري شامل تمام دانش آموزان دانشگاه پيام نور اهل بيت (ع) بودند. 290 دانش آموز با روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب شدند و نتايج با استفاده از تحليل همبستگي پيرسون و تحليل مسير مورد سنجش قرار گرفتند. در اين مطالعه، پرسشنامه اختلال تفكر انتقادي كاليفرنيا (1992)، خودستايي روانسبرگ (1965)، نسخه ساده رياضيات برهان انگيز (1985)، پرسشنامه فوبي اجتماعي (2000)، پرسشنامه نگراني دولت پان (1990) مورد استفاده قرار گرفت. نتايج: تفكر انتقادي، تاثير كاهشي بر اضطراب اجتماعي و نگراني با ضرايب 0.14 و 11.11 داشت، در حالي كه با خودستايي (0.24) و اعتماد به نفس (0.21) همبستگي مثبت داشت. همچنين همبستگي منفي بين خودمحور با اضطراب اجتماعي (0.29) و نگراني (0.30) و اعتماد به نفس با اضطراب اجتماعي (0.31) و نگراني (0.15) مشاهده شد. نتايج تجزيه و تحليل مسير نشان داد كه تفكر انتقادي براساس ميانجيگري خودستايي و اعتقاد به تاثير غير مستقيم بر اضطراب اجتماعي (0.22) و نگراني (0.28) تاثير دارد. نتيجه گيري: تفكر انتقادي مي تواند منجر به كاهش اضطراب و اضطراب اجتماعي شود. اين مدل به طور بالقوه در چارچوب CBT قرار دارد، مي تواند پيامدهاي درماني براي بيماران مبتلا به اختلالات رواني، از جمله افسردگي و اختلالات اضطرابي داشته باشد.