پيش‌بيني‌كننده‌هاي اشتياق برقراري روابط: شايستگي، حل مساله و حمايت (اجتماعي)

مقدمه: يكي از جنبه هاي مهم رشد انسان، فرآيند اجتماعي شدن اوست. ذاتي بودن زندگي اجتماعي در انسان ها ضرورت تماس با ديگران را به عنوان امري گريزناپذير جلوه مي دهد. رشد اجتماعي متضمن ارتباط سالم و منطبق با موقعيت در افراد است. هدف اصلي پژوهش حاضر، بررسي عوامل اجتماعي پيش بيني كننده اشتياق برقراري روابط در دانشجويان بود، اين فاكتورها شامل شايستگي، حل مساله و حمايت اجتماعي بودند. روش: جامعه مورد پژوهش شامل كليه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركز بود كه از اين ميان نمونه 200 نفر به شيوه تصادفي انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ۱۲ سؤالي اشتياق برقراري روابط مك كروسلي، پرسشنامه ۴۷ سؤالي شايستگي اجتماعي فلنر، پرسشنامه حل مساله اجتماعي (SPSIR) دزوريلا 25 سؤالي و پرسشنامه حمايت اجتماعي 23 سؤالي فيليپس بود. طرح تحقيق حاضر از نوع همبستگي بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيره استفاده شد. نتايج: نتايج تحليل داده ها با استفاده از روش آماري تحليل رگرسيون همزمان نشان داد كه متغير سبك اجتنابي بر اشتياق برقراري داراي رابطه معكوس و معنادار است (P 0/05). همچنين متغيرهاي حمايت اجتماعي و شايستگي اجتماعي در تبيين اشتياق برقراري روابط مؤثر بودند (P 0/05). بحث و نتيجه گيري: نتايج نشان داد دانشجوياني كه از سبك اجتنابي براي حل مسائل اجتماعي استفاده مي كنند اشتياق كمتري براي برقراري روابط دارند و هرچه از حمايت اجتماعي بيشتر و شايستگي اجتماعي بالاتري برخوردار باشند اشتياق بيشتري براي برقراري روابط دارند.