بررسي سهم نسبي سازه‌هاي فراتشخيصي در پيش‌بيني اختلال وسواسي - اجباري در يك جمعيت باليني: عدم تحمل بلاتكليفي، همجوشي شناختي، عدم تحمل آشقتگي

مقدمه: اختلال وسواسي اجباري، با سير مزمن، ناهمگني در علائم و مقاومت در برابر تغيير و همچنين به عنوان يكي از ناتوان كننده ترين اختلال هاي اضطرابي، لزوم پرداختن فزاينده به ماهيت آسيب شناسي چندبعدي، پيچيده و فراتشخيصي اين اختلال را نمايان مي سازد. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر، بررسي سهم فرآيندهاي فراتشخيصي همچون عدم تحمل بلاتكليفي، همجوشي شناختي و عدم تحمل آشفتگي در پيش بيني اختلال وسواسي اجباري در جمعيت باليني است. روش: در پژوهش همبستگي مقطعي حاضر، 155 آزمودني مبتلا به اختلال وسواسي اجباري مراجعه كننده به درمانگاه هاي بيمارستان روانپزشكي روزبه، بيمارستان آيت الله طالقاني (بخش روانپزشكي) و بيمارستان روانپزشكي ايران، به روش در دسترس انتخاب شدند و نسخه تجديدنظر شده پرسشنامه وسواسي اجباري، مقياس عدم تحمل بلاتكليفي، مقياس تحمل آشفتگي و پرسشنامه همجوشي شناختي را تكميل كردند. داده هاي پژوهش با روش همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: نتايج پژوهش نشان داد كه عدم تحمل بلاتكليفي، همجوشي شناختي و عدم تحمل آشفتگي با اختلال وسواسي اجباري، رابطه معناداري داشتند. همچنين بر اساس نتايج تحليل رگرسيون، متغيرهاي مذكور به طور كلي قادر به پيش بيني 69 درصد از واريانس اختلال وسواسي اجباري شدند كه از اين ميان، نقش تبيين كنندگي همجوشي شناختي نسبت به ساير متغيرها بيشتر بود. بحث و نتيجه گيري: طبق يافته هاي پژوهش حاضر، سازه هاي فراتشخيصي همچون عدم تحمل بلاتكليفي، همجوشي شناختي و عدم تحمل آشفتگي قادر به پيش بيني اختلال وسواسي اجباري هستند و اين يافته مي تواند گام مهمي در پيشبرد و توسعه پروتكل هاي فراتشخيصي در درمان اين اختلال محسوب شود.