مقايسه اثربخشي طرح‌واره‌‌درماني و درمان شناختي رفتاري بر باورهاي اختلال خوردن در بيماران بي‌اشتها و پراشتهاي عصبي با توجه به پيوند والديني

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقايسه طرح‌واره‌‌درماني و درمان شناختي رفتاري در باور هاي اختلال خوردن در بيماران بي اشتهاي و پراشتهاي عصبي با توجه به پيوند والديني بوده است. روش: روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون، پيگيري با گروه كنترل است. جامعه آماري پژوهش شامل بيماران داراي اختلال خوردن مراجعه كننده به مراكز روانپزشكي، روان درماني باليني و مراكز درماني چاقي و لاغري شهر تهران كه از نظر سني بين 16 تا 23 سال اند مي باشد. روش نمونه گيري هدفمند است، و ملاك تشخيص براي اختلال، تشخيص روانپزشك بر حسب ويراست پنجم راهنماي تشخيصي آماري اختلالات رواني[U1] مي باشد. بعد از نمونه گيري اوليه بيماران از نظر پيوند والديني غربالگري شدند. زيرا يكي از معيارهاي ورود در اين پژوهش دارا بودن پيوند ضعيف والديني(بيش حمايت گر و مراقبت كم) بوده است. بيماران بي اشتهاي عصبي از نظر شاخص توده بدني در رده (BMI ge;17kg/m2 19kg/m2) قرار داشتند و بيماران پراشتهايي عصبي با 31 رفتار جبراني نامناسب در هفته در نظر گرفته شدند( هر دو گروه در رده خفيف بودند). ابزار مورد استفاده: شامل پرسشنامه پيوند والديني، باور اختلال خوردن و طرح‌واره‌‌هاي يانگ(1994)مي باشد. براي تحليل فرضيه‌ها از آزمون تحليل كوواريانس عاملي (انكوا) استفاده شد. نتايج: يافته هاي پژوهش نشان داد در هر دو گروه بيماران، طرح‌واره‌‌درماني نسبت به درمان شناختي رفتاري داراي اثربخشي بالاتري بوده است براي بيماران پر اشتهاي عصبي درمان شناختي رفتاري نيز اثربخش بوده است اما نسبت به طرح‌واره‌‌درماني اثربخشي كمتري داشته است. بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي بالاتر طرح‌واره‌‌درماني نسبت به درمان شناختي رفتاري نبايد تصور كرد كه براي اين بيماران درمان نهايي طرح‌واره‌‌درماني است زيرا ناگفته پيداست كه به كارگيري تكنيك‌هاي اين رويكرد، با رفتارهاي فرهنگي و اجتماعي گره خورده است و بايد درمان را منطبق با ساير عوامل زمينه اي در نظر داشت.