بررسي مقاومت آنتي‌بيوتيكي و فراواني ژن‌هاي اگزاسيلينازي blaOXA-23 و blaOXA-24 در جدايه‌هاي اسينتوباكتر بوماني از نمونه‌هاي تراشه بيماران بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه

مقدمه: اسينتوباكتربوماني، كوكوباسيل گرم منفي غيرتخميري است كه در بخش هاي مراقبت ويژه (ICU) شيوع دارد. جدايه هاي اسينتوباكتر بوماني مقاوم به كارباپنم در سراسر جهان گزارش شده است. بتالاكتامازهاي اگزاسيلينازي در مقاومت اين باكتري به كارباپنم ها نقش دارند. هدف اين مطالعه بررسي الگوي مقاومت آنتي بيوتيكي و فراواني ژن هاي blaOXA23 و blaOXA24 در اسينتوباكتربوماني جدا شده از نمونه تراشه بيماران بستري در ICU بيمارستان هاي شهر اصفهان است. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي مقطعي 40 جدايه اسينتوباكتربوماني از كشت نمونه هاي تراشه بيماران بستري در ICU بيمارستان هاي شهر اصفهان طي سال 1394 كسب و توسط روش هاي بيوشيميايي و ژن blaOXA51 شناسايي شدند. الگوي مقاومت آنتي بيوتيكي به روش ديسك ديفيوژن و حداقل غلظت ممانعت كننده رشد (MIC) ايميپنم به روش Etest بر اساس CLSI2015 تعيين و ژن هاي blaOXA23 و blaOXA24 در جدايه هاي مقاوم به كارباپنم به روش PCR رديابي شد. داده ها به وسيله نرم افزار SPSS(v.16) و آزمون هاي آماري تحليل شد. نتايج: كليه جدايه هاي اسينتوباكتربوماني نسبت به سفتازيديم، سفترياكسون، مروپنم و ايميپنم مقاوم بودند و كمترين مقاومت به ترتيب نسبت به كليستين (0 %) و تايگي سايكلين (10 %) بود. كليه نمونه ها داراي MIC ge; 32 micro;g/ml ايميپنم بودند. ژن هاي blaOXA23 و blaOXA24 به ترتيب در 87/5 % و 25 % جدايه ها رديابي شد. نتيجه گيري: درمان عفونت اسينتوباكتربوماني توسط كارباپنم ها به دليل مقاومت بالا ناكارآمد است و توصيه مي شود از آنتي بيوتيك هاي تايگي سايكلين و در خط آخر درمان جدايه هاي با مقاومت بالا كليستين استفاده شود. مطالعاتي ديگري در خصوص مكانيسم هاي ديگر مقاومت به كارباپنم ها نيز الزامي است.