اثر گليسيريزيك اسيد بر گنادوتروپين‌ها، استراديول، تستوسترون و سايتوكين‌هاي التهابي در موش صحرايي مدل سندرم تخمدان پلي‌كيستيك

مقدمه: سندرم تخمدان پلي كيستيك (PCOS) يكي از شايع ترين اختلالات اندوكرين و مهم ترين دليل عدم تخمك گذاري است. ميزان بالاي سايتوكين هاي التهابي سبب پيشرفت سندرم تخمدان پلي كيستيك مي شود. گليسيريزيك اسيد از مهم ترين ساپونين هاي گياه شيرين بيان است. با توجه به خواص كاهش دهنده توليد آندروژن و آنتي اكسيداني شيرين بيان، هدف از اين مطالعه تعيين اثر گليسيريزيك اسيد بر گنادوتروپين، استراديول، تستوسترون و سايتوكين هاي التهابي در موش صحرايي مدل سندرم تخمدان پلي كيستيك مي باشد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، تعداد 32 سر موش صحرايي ماده نژاد ويستار به 4 گروه مساوي شاهد (تزريق محلول سالين در 24 روز به صورت داخل صفاقي)، شاهد PCOS (تزريق محلول سالين در 24 روز به صورت داخل صفاقي) و دو گروه PCOS تحت تيمار با گليسيريزيك اسيد (تزريق 25 و 50 ميلي گرم بر كيلوگرم در 24 روز به صورت داخل صفاقي) تقسيم شدند. سندرم تخمدان پلي كيستيك با يك بار تزريق عضلاني استراديول والرات (4 ميلي گرم بر كيلوگرم) القاء شد. در پايان دوره درمان، سطح سرمي TNF alpha;، IL1 beta;، IL6، LH، FSH، استراديول و تستوسترون توسط روش الايزا سنجش شد. داده ها توسط آزمون هاي آماري آناليز واريانس يك طرفه و تعقيبي توكي تحليل شد . نتايج: در مقايسه با گروه شاهد PCOS، سطح سرمي LH، استراديول، تستوسترون، TNF alpha;، IL1 beta; و IL6 در گروه هاي تحت تيمار با غلظت هاي 25 و 50 ميلي گرم بر كيلوگرم گليسيريزيك اسيد، به صورت وابسته به دوز به طور معني داري كاهش يافت (0.001=p). همچنين، سطح سرمي FSH به صورت وابسته به دوز به طور معني داري افزايش يافت (0.002=p). نتيجه گيري: گليسيريزيك اسيد با كاهش سطح سرمي سايتوكين هاي التهابي اثر مطلوبي بر بهبود پارامترهاي هورموني در موش هاي صحرايي مبتلا به سندرم تخمدان پلي كيستيك دارد.