همدلي با بيمار و عوامل مرتبط با آن در دانشجويان عمومي و دستياران دندانپزشكي

مقدمه: ارتباط موثر با بيمار، اولين قدم براي آغاز همدلي در كلينيك مي باشد. همدلي داراي دو جنبه شناختي و عاطفي بوده كه نقش مهمي را در عملكرد كلينيكي پزشكان ايفا مي كند. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان همدلي با بيمار در دانشجويان عمومي و دستياران دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد در سال 1395انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفيمقطعي، 312 دانشجوي دندانپزشكي، شامل 252 دانشجوي دوره عمومي و 60 دستيار تخصصي در دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد ، نوع HP پرسشنامه همدلي جفرسون را تكميل نمودند. آناليز داده ها در نــرم افـزار آماري SPSS17 و با استفاده از آزمونهاي آماري T.test و ANOVA انجام گرفت. سطح معني داري 0.05≥P تعيين گرديد. نتايج: در مطالعه حاضر 177(56.7درصد) مرد و 135 (43.3 درصد) زن، با ميانگين سني 3.06±24.99سال با دامنه سني 21 تا 45 سال، شركت داشتند. ميانگين نمره همدلي 8.75± 86.61 با دامنه 69 تا 118بود. ارتباط آماري معني داري بين ميانگين نمره همدلي بر حسب سن،جنس، وضعيت پذيرش و ترم تحصيلي مشاهده نشد(0.05 P). اما بين ميانگين نمره همدلي با وضعيت تاهل (0.050=P).و مقطع تحصيلي (0.017=P) و گذراندن واحد مهارتهاي ارتباطي باليني(0.004=P) وجود داشت. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر عوامل بسياري بر ميزان همدلي در دانشجويان دندانپزشكي موثر هستند. از آنجايي كه ميزان همدلي در مطالعه حاضر رضايت بخش نمي باشد، بنابراين برنامه ريزي مناسب آموزشي در جهت ارتقاي سطح همدردي در دانشجويان دندانپزشكي ضروري و لازم به نظر مي رسد. كلمات كليدي: آموزش، دانشجويان، دندانپزشكي، همدلي