تاثير شدت مثبت بودن اسمير خلط بيماران مبتلا به سل ريوي در بدو درمان بر نتيجه درماني

مقدمه: سل، بيماري عفوني نكروز دهنده حاد يا مزمني است كه باعث گرفتاري ارگان هاي مختلف بدن به ويژه ريه ها مي شود. شناسايي عوامل تعيين كننده پيامد درمان در اين بيماران حائز اهميت است. لذا مطالعه حاضر با هدف ارتباط درجه مثبت بودن اسمير خلط بيماران بر پيامد درماني آن ها انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي(cross-sectional) بر روي 465 بيمار مبتلا به سل ريوي اسمير مثبت كه طي سال هاي 1392-1385 در استان همدان شناسايي شده بودند انجام شد. با استفاده از آمار توصيفي توزيع وضعيت مثبت بودن خلط بيماران در بدو درمان تعيين گرديد و با استفاده از آزمون كاي دو به بررسي ارتباط وضعيت اسمير خلط بيماران و نتيجه درمان پرداخته شد. داده ها با استفاده از نرمافزار Stata نگارش 12، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش: از مجموع 465 بيمار مورد بررسي، 61/51 درصد آن ها مرد و 14/59 درصد آن ها ساكن مناطق شهري استان بودند. 94/41 درصد بيماران با اسمير خلط +3 در بدو درمان شناسايي شده بودند. 32/10 درصد بيماران در نهايت فوت كرده بودند و در 3/4 درصد موارد نيز دچار شكست درمان شده بودند. بين سطح باسيل در ابتداي درمان با نتيجه درماني رابطه نسبتاً معناداري وجود داشت(P=0.06). بحث و نتيجه گيري: بين سطح باسيل در اسمير خلط ابتداي درمان و پيامد درمان ارتباط وجود دارد به طوري كه ميزان بهبودي در افراد با اسمير خلط كم باسيل بيشتر و از سوي ديگر مرگ و شكست درمان در بيماران با اسمير خلط پرباسيل بيشتر است.