خودكارآمدي و رفتارهاي ارتقاء‌ دهنده سلامت زنان سنين باروري شهر شيراز در سال 1392

مقدمه: رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامت، فعاليت هايي هستند كه جهت نگهداري و يا افزايش سطح سلامت و خود شكوفايي فرد صورت مي گيرند. فاكتورهاي فردي، رفتاري و اجتماعي در ايجاد رفتارهاي سالم نقش دارند. يكي از اين عوامل خودكارآمدي است. لذا مطالعه حاضر، به بررسي خودكارآمدي و رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامت زنان سنين باروري شهر شيراز در سال 2013 پرداخته است. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعي حاضر 392 نفر از زنان سنين باروري(4915 ساله) شهر شيراز از طريق روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي در سال 1392 شركت كردند. ابزار جمعآوري اطلاعات پرسش نامه چهار قسمتي شامل اطلاعات فرديجمعيتي، سوالات مربوط به رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامت، خودكارآمدي و حمايت اجتماعي بود. ارتباط بين متغيرها با استفاده از آزمون هاي تي تست مستقل، واريانس يك طرفه، همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيره بررسي گرديد. يافته هاي پژوهش: ميانگين و انحراف معيار سن پاسخگويان مطالعه 89/8±91/30 سال است. اكثر زنان(6/79 درصد)، خودكارآمدي متوسط و بالايي داشتند. ميانگين و انحراف معيار نمره رفتار سلامتي زنان 82/12±69/53 (ميانگين 0 تا 100) است كه در گروه هاي مختلف، متغير مي باشد. مطالعه در حوزه سلامت، خودكارآمدي، تاهل، حمايت اجتماعي با متغير وابسته رابطه معناداري را نشان مي دهند. در مدل نهايي متغيرهاي مستقل 44 درصد متغير وابسته را تبيين كردند(R2=0.44). از ميان متغيرهاي سن، وضعيت تاهل، وضعيت اشتغال، تجربه بيماري، مطالعه در حوزه سلامت، هويت طبقاتي، حمايت اجتماعي، تحصيلات و ميزان استفاده از وسايل ارتباط جمعي، خودكارآمدي مهم ترين عامل تاثيرگذار بر رفتار ارتقاء دهنده سلامت مي باشد. بحث و نتيجه گيري: خودكارآمدي مهم ترين عامل تاثيرگذار بر پيگيري رفتارهاي سلامت محور و شيوه زندگي سالم است. از اين رو سياستگزاران بايد با توجه به اهميت اين بعد اجتماعيرواني، تلاش براي ارتقاء خودكار آمدي را از طريق افزايش برنامه هاي فرهنگي در برنامه ريزي هاي نظام سلامت و ارتقاء سطح آگاهي هاي مردم مدنظر قرار دهند.