بررسي نقش پيش‌بين استرس والدگري در انسجام و انطباق خانواده‌‌هاي داراي كودك مبتلا به طيف اوتيسم

مقدمه: والدين كودكان مبتلا به اوتيسم در معرض استرس بالاتر نسبت به والدين كودكان عادي هستند. بررسي تأثيراتي كه اين استرس مي‌تواند بر خانواده بگذارد، براي برنامه‌ريزي جهت مديريت مشكلات ناشي از داشتن كودك مبتلا به اختلال اوتيسم سودمند مي‌باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين نقش پيش‌بين استرس والدگري در انسجام و انطباق خانواده‌‌هاي داراي كودك مبتلا به طيف اوتيسم در شهرهاي بوشهر و شيراز در سال 1398 انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر، يك مطالعه مقطعي از نوع همبستگي است كه در سال 1398 انجام شد. جامعه آماري 125 نفر از والدين كودكان مبتلا به اوتيسم مراكز آموزشي و توانبخشي شهرهاي بوشهر و شيراز بودند؛ كه به روش آسان انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه‌هاي استرس والدگري، انطباق و انسجام خانواده و آزمون تشخيصي اوتيستيك گارز جمع‌آوري شده؛ و با آزمون‌هاي آماري همبستگي پيرسون، اسپيرمن، تي مستقل، آناليز واريانس يك طرفه و رگرسيون خطي تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان در پژوهش 7.94 ±53.29 بود. ميانگين نمره كل متغيرهاي استرس والدگري و انطباق و انسجام خانواده به ترتيب 12.56 ± 134.51 و 7.18 ± 51.2 بود. از بين حيطه‌هاي استرس والدگري، ويژگي كودك مشكل آفرين با انطباق (β=-0.361, p 0.001)، انسجام (β=-0.363, p 0.002) و نمره كل انطباق و انسجام (β=-0.379, p 0.002)، ارتباط آماري معكوس و معني‌دار داشت. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه استرس والدگري با انطباق و انسجام خانواده ارتباط معكوس دارد. نتيجه اين كه، والدين داراي كودك اوتيسم از خانوادگي مشكلاتي را تجربه مي‌كنند كه مديريت و برنامه‌ريزي براي رفع اين مشكلات، نيازمند توجه مسئولان و دست‌اندركاران حوزه سلامت مي‌باشد.