تاثير مواجهه با استرس‌ مزمن ناهمگون در دوران بارداري بر رفتار‌هاي شبه اضطرابي در فرزندان نر بالغ در موش صحرائي

مقدمه: مواجهه جنيني با استرس هاي فيزيكي مي تواند بر عملكردهاي رفتاري فرزندان پس از تولد و حتي در دوران بلوغ تاثير بگذارد. هدف از انجام اين مطالعه، تعيين تاثير مواجهه با استرس مزمن ناهمگون در دوران بارداري بر ميزان اضطراب در فرزندان نر بالغ در موش هاي صحرايي مي باشد. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي از 10 سر موش صحرايي حامله در دو گروه كنترل و استرس(n=5) استفاده شد. گروه استرس از روز 9 تا 19 دوران بارداري(10روز) در معرض استرس هاي ناهمگون قرار گرفتند. پس از پايان دوره بارداري 10 فرزند نر بالغ از هر گروه انتخاب شدند. با استفاده از ماز بعلاوه اي مرتفع، سطح رفتارهاي شبه اضطرابي آن ها موررد بررسي قرار گرفت. يافته هاي پژوهش: مواجهه با استرس در دوران بارداري زمان سپري شده(P 0.001) و تعداد دفعات ورود به بازوي باز (P 0.01) ماز بعلاوه اي را در فرزندان نر گروه استرس در مقايسه با گروه كنترل به طور معني داري افزايش داد. در حالي كه زمان سپري شده در بازوي بسته(P 0.05) نسبت به گروه كنترل به طور معني داري كاهش پيدا كرد. زمان ماندن در قسمت مركزي، تعداد دفعات ورود به بازوي بسته و تاخير در اولين ورود به بازوي باز تفاوت معني داري بين دو گروه نشان نداد. بحث و نتيجه گيري: مواجهه با استرس در دوران بارداري رفتار هاي شبه اضطرابي را در فرزندان نر موش هاي صحرايي كاهش داد. احتمالاً، تاثير استرس در دوران بارداري بر بروز اين رفتارها مي تواند به صورت وابسته به جنس و سن تغيير كند. پژوهش هاي بيشتر در اين زمينه مي تواند به مشخص شدن اين موضوع كمك كند.