تاثير تركيبي تمرين استقامتي و داروي آتورواستاتين بر تظاهر پروتئين VEGF در رت ها پس از انفاركتوس تجربي ميوكارد

مقدمه: استاتين ها و تمرينات ورزشي ممكن است اثرات سودمند مضاعفي بر فرآيند آنژيوژنز متعاقب انفاركتوس ميوكارد داشته باشند. بنا بر اين، پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير تمرين استقامتي، داروي آتورواستاتين و تركيب آن ها بر تظاهر فاكتور رشد اندوتليال عروقي در عضله قلبي موش صحرايي نر پس از انفاركتوس تجربي ميوكارد انجام شد. مواد و روش ها: 45 سر موش صحرائي نر(108 هفته اي با ميانگين وزن 10±230 گرم) به 5 گروه شم، كنترل، تمرين استقامتي، آتورواستاتين و تمرين+آتورواستاتين تقسيم شدند. انفاركتوس ميوكارد به وسيله تزريق زيرجلدي ايزوپرنالين(mg/kg 150) در دو روز متوالي القاء شد. مداخله دارويي و تمرين استقامتي 2 روز پس از انفاركتوس ميوكارد شروع و به مدت 4 هفته تداوم يافت. جهت بررسي تظاهر VEGF از تكنيك رنگ آميزي ايمونوهيستوشيمي استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك طرفه در سطح P 0.05 و آزمون تعقيبي شفه تحليل شدند. يافته هاي پژوهش: تظاهر VEGF در گروه آتورواستاتين در مقايسه با گروه كنترل به طور معني داري كمتر بود(P=0.006). تظاهر VEGF در گروه هاي تركيبي(تمرين+آتورواستاتين) و تمرين استقامتي در مقايسه با گروه كنترل معني دار نبود(به ترتيب: P=0.534 و P=0.055)، اما تظاهر آن در گروه تركيبي(تمرين+آتورواستاتين) در مقايسه با گروه تمرين استقامتي(P=0.002) و گروه آتورواستاتين(P=0.001) به طور معني داري بيشتر بود. بحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه تركيب تمرين استقامتي و داروي آتورواستاتين نسبت به تمرين استقامتي تنها و نيز آتورواستاتين تنها اثر نسبتاً مطلوب تري بر افزايش تظاهر VEGF و در نتيجه فرآيند آنژيوژنز پس از انفاركتوس ميوكارد داشته باشد.