بررسي اثر يك دوره تمرين تداومي برتغييرات نكروز و آپوپتوز هيپوكمپ موش هاي صحرايي ديابتي

مقدمه: ديابت با عوارض نورولوژيكي مختلفي در سيستم عصبي همراه است كه در نهايت منجر به آسيب سلولي مي شود. مطالعات گذشته اثرات مفيد فعاليت ورزشي بر آسيب مغزي ناشي از نورپاتي ديابتي را در مدل حيواني نشان داده اند. در مطالعه حاضر، اثر يك دوره تمرين ورزشي هوازي بر مرگ سلولي نورون هاي ناحيه CA1 هيپوكامپ در موش هاي صحرايي نر ديابتي بررسي شد. مواد و روش ها: 21 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار (وزن 300-260 گرم) از انستيتو پاستور تهران خريداري و به طور تصادفي به سه گروه تقسيم شدند: گروه شم، گروه ديابت و گروه ديابت + تمرين (7 سر رت در هر گروه). ديابت با تزريق داخل صفاقي يك دوز استرپتوزوتوسين (STZ) به ميزان ml/kg 60 القا شد. ملاك ديابتي شدن حيوان، قند خون بالاي mg/dl 250 مي باشد. يك هفته پس از القاي ديابت، رت هاي گروه مداخله ورزشي، 5 روز در هفته به مدت 4 هفته، بر روي تردميل دويدند. از رنگ آميزي كرزيل ويوله (نيسل) جهت بررسي ميزان مرگ سلولي نكروزي و از رنگ آميزي TUNEL جهت بررسي ميزان آپوپتوز استفاده شد. يافته هاي پژوهش: نتايج اين مطالعه نشان داد كه تمرين ورزشي هوازي بطور معني داري ميزان مرگ سلولي نكروزي (01/0 p) و ميزان آپوپتوز (05/0 p) ناشي از ديابت را در نورون هاي ناحيه CA1 هيپوكامپ كاهش مي دهد. بحث و نتيجه گيري: تمرين ورزشي هوازي اثرات محافظتي را در برابر نوروپاتي ديابتي ايجاد مي كند. اين مكانيسم حفاظت عصبي فعاليت ورزشي، مي تواند به عنوان يك روش مؤثر در كاهش عوارض مغزي ناشي از ديابت مورد توجه قرار گيرد.