رابطه شيوه‌‌هاي فرزند پروري و گرايش به اعتياد در دانش آموزان دبيرستاني شهر ايلام: نقش واسطه اي نوجويي

مقدمه: اعتياد يك بيماري جسمي و رواني در نظر گرفته مي شود كه به دليل ماهيت پيش رونده اش سلامت فرد و جامعه را در همه ابعاد زندگي به خطر مي اندازد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه گري نوجويي در رابطه شيوه هاي فرزند پروري و گرايش به اعتياد در دانش آموزان دبيرستاني شهر ايلام بود. مواد و روش ها: جامعه آماري پژوهش حاضر را كليه دانش آموزان پسر دبيرستاني شهر ايلام كه در نيمسال اول تحصيلي 9594 مشغول به تحصيل بودند، تشكيل داده است. به منظور انجام اين پژوهش 410 نفر به روش تصادفي چندمرحله اي انتخاب شدند و پرسشنامه هاي شيوه هاي فرزند پروري بامريند، نوجويي كلونينجر و گرايش به اعتياد زرگر را تكميل نمودند. داده ها با آزمون هاي همبستگي پيرسون و تحليل مسير و با استفاده از نرم افزار َ Amos ويرايش 16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش: نتايج نشان داد مدل پيشنهادي با داده هاي پژوهش برازش مناسبي داشت. نتايج تحليل مسير نشان داد كه شيوه هاي فرزندپروي بر گرايش به اعتياد و نوجويي اثر مستقيم معني دار دارند و همجنين اين نتيجه حاصل شد كه نوجويي در رابطه ي شيوه هاي فرزند پروري با گرايش به اعتياد نقش واسطه اي دارد. بحث و نتيجه گيري: بر طبق نتايج پژوهش حاضر نوجويي يكي از موثرترين دلايل گرايش به اعتياد در دانش آموزان است. لذا با وجه داشتن به اين امر، مسئولان و فعالان حوزه سلامت بايستي تدابيري جهت افزايش آگاهي والدين در زمينه ي آموزش شيوه هاي فرزند پروري مناسب و نقش ويژگي هاي شخصيتي در گرايش به اعتياد را اتخاذ نمايند.