رابطه بين رضايت شغلي و فرسودگي شغلي پرستاران

مقدمه: رضايت و فرسودگي شغلي پرستاران دو مؤلفه مهم در مراكز بهداشتي درماني مي باشد. با توجه به اينكه اكثريت كاركنان شاغل در بيمارستانها را پرستاران تشكيل مي دهند وضعيت اين دو متغير مهم سازماني رابطه مستقيمي با كيفيت خدمات پرستاري و به تبع آن سامت افراد جامعه و همچنين تأثير بسزايي درتحقق اهداف اين مؤسسات دارد. روش كار: اين مطالعه توصيفي-تحليلي درسال 1394 برروي 299 نفر از پرستاران مراكز آموزشي درماني دانشگاه علوم پزشكي همدان باروش نمونه گيري تصادفي طبق هاي ازنوع نسبتي انجام شد. ابزارگردآوري داده ها شامل دوپرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا و فرسودگي شغلي ماساچ بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش هاي آمار توصيفي و آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون ورگرسيون چندمتغيره به روش گام به گام انجام شد. يافته ها: رضايت شغلي پرستاران درسطح متوسط و فرسودگي شغلي آنها در سطح پاييني بود. بين رضايت شغلي و خستگي عاطفي، رضايت شغلي و مسخ شخصيت پرستاران همبستگي منفي و معنا داري (664/P 0/01،-r = 0 و 503/P 0/01،-r = 0) وجود داشت. بين رضايت شغلي وكاهش موفقيت فردي پرستاران همبستگي مثبت و معنا داري (449/P 0/01،r =0) وجود داشت. مؤلفه هاي رضايت بيروني و رضايت دروني تببين كننده (44 % و 20 %) از واريانس خستگي عاطفي و كاهش موفقيت فردي بودند. مؤلفه رضايت دروني تببين كننده (26 %) از واريانس مسخ شخصيت بود. نتيجه گيري: مؤلفه هاي رضايت شغلي پيش بيني كننده فرسودگي شغلي پرستاران بود. از اينرو سياست گذاران سيستم هاي بهداشتي درماني مي توانند با توجه بيشتر به عواملي كه باعث افزايش رضايت شغلي پرستاران مي شود ميزان فرسودگي شغلي را در آنها كاهش دهند.