مقايسه اثر دو نوع استرس دوران بارداري روي ميزان كورتيكو سترون خون و گيرنده هاي تحريكي مغز

مقدمه: استرس مادران در دوران بار داري مي تواند يك فاكتور بالقوه در ايجاد برخي از بيماري ها نورو لوژيك باشد. مسير بيو شيميايي در پاسخ به استرس ها ترشح فاكتور آزاد كننده كورتيكو تروپين CRF از هسته پارا ونتريكولار است كه منجر به تحريك ترشحACTH و نهايتا افزايش گلوكو كورتيكوئيد هاي پلاسما مي شوند. افزايش سطح كورتيكو سترون خون CBL در نوزادان موش هاي صحرايي نشان دهنده القا استرس دوران بار داري به آن ها است و مي تواند نسل بعدي را مستعد ابتلا به بيماري هاي نورو لوژيك هم چون صرع و اختلال ياد گيري كند. در اين مطالعه سعي شد اثر دو نوع استرس شكارچي و بي حركتي روي CBL و گيرنده مغزي NMDA موش صحرايي بررسي شود. مواد و روش ها : در اين آزمايش تعداد 96 موش ماده (نژاد ويستار) انتخاب و پس از آميزش، موش هاي بار دار تحت اثر دو نوع استرس بي حركتي و شكارچي در طي هفته آخر بار داري قرار گرفتند. بعد از زايمان، CBL و گيرنده هاي NMDA در مغز نوزادان مورد بررسي قرارگرفت . يافته هاي پژوهش: CBL در موش هاي صحرايي استرس ديده در تمام روز هاي آزمايش به خصوص در جنس نر بالا تر بود. در روز دوم در نوزادان نر گروه هاي استرس گيرنده هاي NMDA بالا تري نسبت به كنترل داشتند. همه نوزادان گروه استرس بي حركتي در روز ششم سطح بالا تري از گيرنده هاي NMDA نسبت به كنترل داشتند. در روز پانزدهم همه نوزادان گيرنده هاي گلوتامات سطح بالا تري در گروه كنترل شكارچي نسبت به بي حركتي و بي حركتي سطح بالا تري نسبت به كنترل داشتند. بحث و نتيجه گيري : استرس اثرات موثري روي نسل بعدي و مستعد كردن آن ها در ابتلا به بيمار هاي نورو لوژيك دارد.